Deze wrede beelden staan symbool voor het staatsgeweld achter de façade van een tropisch utopia. Garrido beeldt de vrouwelijke vorm af als belichaming van verandering, van haat en liefde, dood en wedergeboorte.

Saturna refereert naar de Staat die zijn eigen kinderen opeet. Het opkomen voor de armen sloeg om in corruptie en ongelijkheid. La Virgen de Caracas gaat over de kern van alledaags geweld, niet alleen politiek, maar ook het stille geweld van ondervoeding, gebrek aan medicijnen, alledaagse machteloosheid. In La sacerdotisa llorando sangre voedt de maagdelijke priesteres bloed, het staat voor de regering die zijn rijke natuurlijke bronnen niet voor het volk gebruikt, maar voor eigen gewin.

Nelson Garrido richt zich zowel op documentaire als kunstfotografie. In beide stijlen stelt hij populaire culturele uitingen centraal. In de hier getoonde serie, zet hij de eigen, Venezolaanse katholieke identiteit tegenover de Amerikaanse wegwerpcultuur. Zo creëert Garrido een nieuwe iconografische taal rond thema's als geweld, religie, sex en trends, waarmee hij de sociaal opgelegde gedachten, gevoelens en geloofsbeleving in Venezuela ter discussie stelt.