FROM VIETNAM TO HOLLYWOOD (2003-2005)

Dinh Q Lê verweeft foto's als Vietnamese grasmatten, een techniek die hij in zijn jeugd leerde van een tante. In FROM VIETNAM TO HOLLYWOOD (2003-2005) mengt hij stills uit Hollywood-films met anonieme zwart-wit foto's van Vietnamese makelij. De filmbeelden zijn afkomstig uit Apocalypse Now, Indochine (met Catherine Deneuve) en Hamburger Hill. De foto's zijn gemaakt tijdens de oorlog in Vietnam. 'Hollywood en de VS proberen voortdurend onze herinneringen aan de Vietnamoorlog te overschrijven,' verklaart Dinh Q Lê zijn werk. 'Ik strijd ervoor de herinneringen aan deze tijd van de Vietnamezen zélf levend te houden.'

FROM VIETNAM TO HOLLYWOOD (2003-2005)

FROM VIETNAM TO HOLLYWOOD (2003-2005)

NATURE'S FURY

Op 8 oktober 2005 werd Kashmir getroffen door een zware aardbeving. Het epicentrum bevond zich in het Pakistaanse deel. Steden werden weggevaagd, bergwanden veranderden in modderstromen. Bijna honderdduizend mensen kwamen om. Vier miljoen mensen werden anderszins getroffen door de ramp. Shahidul Alam bezocht het Pakistaanse rampgebied twee maanden na de beving. Nog steeds ruimden mensen puin en zochten ze naar slachtoffers. Tegelijkertijd werden huizen herbouwd en openden de eerste geïmproviseerde winkels. 'De natuur had zijn woede getoond', aldus de fotograaf. 'Nu vochten de mensen terug.'

NATURE'S FURY

NATURE'S FURY

NATURE'S FURY

NATURE'S FURY

EARLY WORK (1975-1982)

Op vijftienjarige leeftijd werd Pablo Bartholomew - zoon van intellectuele immigranten uit Pakistan en Birma - van school gestuurd. Zijn onafhankelijke geest dreef hem naar de zelfkant van New Delhi, die hij vastlegde met een fotocamera. Met een serie over drugsverslaving won hij, negentien jaar oud, een prijs bij World Press Photo. Aangetrokken door de grote stad verhuisde hij in de vroege jaren tachtig naar Bombay. Hoewel hij zijn brood verdiende op de filmsets van Bollywood bleef hij in de resterende tijd het straatleven documenteren. Zijn zinderende foto's in EARLY WORK (1975-1982) van eunuchen, zakenrollers, opiumverslaafden en prostituees bleken baanbrekend. Niet eerder werd het rauwe straatleven zo systematisch in beeld gebracht. Inmiddels zijn dergelijke fotoverslagen gemeengoed in India.

EARLY WORK (1975-1982)

EARLY WORK (1975-1982)

EARLY WORK (1975-1982)

EARLY WORK (1975-1982)

MASKED PORTRAITS (2005)

MASKED PORTRAITS (2005) portretteert jonge Indiase vrouwen die zijn verhandeld en vervolgens zijn gered. Met behulp van kleding, poses en objecten verbeelden ze hun vroegere leven, dat was doordrongen van bedrog, misbruik en geweld. Om hun identiteit te verbergen kozen de vrouwen een karakter uit de wereld van de religie, mythologie, folklore of televisie. Zo zien we elementen van de huisvrouw, de Hindoestaanse vrouw en de Bollywood starlet, symbolen voor traditie, geloof en schoonheid. De maskerade verbeeldt tevens de grote verandering die de vrouwen ten opzichte van hun vroegere leven hebben ondergaan.

MASKED PORTRAITS (2005)

MASKED PORTRAITS (2005)

MASKED PORTRAITS (2005)

MASKED PORTRAITS (2005)

CAMBODIAN GLUE KIDS (2005)

Veel dakloze kinderen in de Cambodjaanse stad Siem Reap, gelegen bij de beroemde tempels van Angkor Wat, snuiven lijm. Zo ontsnappen de CAMBODIAN GLUE KIDS (2005) even aan de pijn en de honger die onlosmakelijk zijn verbonden met het harde leven op straat. Geschat wordt dat veertig procent van de kinderen in Cambodja is verslaafd aan het snuiven van lijm. Vooral de prijs maakt het de populairste soort drugs. Een portie lijm is al te koop voor een halve dollar. Het benodigde geld verdienen de kinderen met bedelen bij toeristen. Hoewel het snuiven van lijm een van de grootste problemen van het hedendaagse Cambodja vormt, kent het land nog altijd geen enkele vorm van verslavingszorg.

CAMBODIAN GLUE KIDS (2005)

CAMBODIAN GLUE KIDS (2005)

CAMBODIAN GLUE KIDS (2005)

CAMBODIAN GLUE KIDS (2005)

DEPARTURE (2005)

'Ik hoop meer geld te verdienen als ik afstudeer. Dan kan ik mijn familie helpen de armoede te ontvluchten'. Deze woorden, afkomstig van de Vietnamese student Toan, liggen aan de basis van DEPARTURE (2005). Ze zijn volgens Bui Huu Phuoc kenmerkend voor de situatie op het Vietnamese platteland, waar de studie van een van de kinderen de enige kans is op een beter leven. Toan, 22 jaar oud, is tweedejaars aan de Economische Hogeschool van Ho Chi Minhstad. De meeste vrije tijd brengt hij door met televisie kijken op zijn kamer. Geld om uit te gaan heeft hij niet. Phuoc Bui Huu fotografeerde Toan op de campus en bij zijn familie op het platteland. Zo wil hij laten zien dat Toan, zoals zoveel Vietnamese studenten, 'met vrijwel lege handen op weg is naar een onzekere toekomst'.

DEPARTURE (2005)

DEPARTURE (2005)

DEPARTURE (2005)

DEPARTURE (2005)

WHEN THE WATER RISES... (2005)

'Als het water stijgt, eten de vissen de mieren. Als het water daalt, eten de mieren de vissen' (2005). Dit even oude als populaire Khmer-spreekwoord vat de situatie in Cambodja goed samen, stelt Mak Remissa. Tachtig procent van de bevolking is boer. Wie wordt geplaagd door droogte heeft een levensgroot probleem. Het spreekwoord geldt ook in symbolische zin. De bevolkingsgroep voor wie de omstandigheden het gunstigst zijn, is dominant in Cambodja. Vroeger vertaalde zich dat in oorlog en onderdrukking, tegenwoordig reguleert het de verdeling van werk, voedsel, macht en medische zorg.

WHEN THE WATER RISES... (2005)

WHEN THE WATER RISES... (2005)

WHEN THE WATER RISES... (2005)

WHEN THE WATER RISES... (2005)

GENERATION IN TRANSITION (2000-2004)

Door de economische hervormingen en toegenomen vrijheden nemen de steden in India nieuwe vormen aan. Traditionele scheidslijnen op het gebied van religie, sekse en identiteit vervagen, met name voor de sterk groeiende middenklasse. Anay Mann - zelf afkomstig uit de middenklasse - registreerde wat deze veranderingen betekenen voor jongeren in New Delhi en Mumbai, steden met evenveel inwoners als Nederland. Hij trof er een generatie die in verwarrende omstandigheden zoekt naar een nieuwe identiteit. Zo wordt hun leefstijl evenzeer beïnvloed door de westerse media als het traditioneel ingestelde Bollywood.

GENERATION IN TRANSITION (2000-2004)

GENERATION IN TRANSITION (2000-2004)

GENERATION IN TRANSITION (2000-2004)

GENERATION IN TRANSITION (2000-2004)

VANISHING GIANTS (2001-2006)

Waar de Afrikaanse olifantenpopulatie gedijt, komt de Aziatische steeds meer in de verdrukking. De explosieve bevolkingsgroei, de toename van landbouw en industrie en de illegale houtkap beroven de Aziatische olifant van zijn oorspronkelijke leefgebied. In heel Zuid- en Zuidoost-Azië leven nu nog zo'n veertigduizend exemplaren. Vroeger telde alleen al Thailand honderdduizend stuks. Overal stuit de olifant op de mens. Zijn looproute wordt geblokkeerd en hij wordt gevangen om te dienen als lastdier of toeristische attractie. In Myanmar worden olifanten gedood om hun slachttanden, in Cambodja stappen ze regelmatig op een mijn. Hun situatie staat in schril contrast met hun status in Zuid- en Zuidoost-Azië. Overal is de olifant terug te vinden als Aziatisch logo: in geweven tapijten, op tempelmuren en als boegbeeld van het bedrijfsleven.

VANISHING GIANTS (2001-2006)

VANISHING GIANTS (2001-2006)

VANISHING GIANTS (2001-2006)

VANISHING GIANTS (2001-2006)

IN THE SOUTH OF CHOLON

Ho Chi Minhstad, met zes miljoen inwoners de grootste stad van Vietnam, is beladen met geschiedenis. Onder de oorspronkelijke naam Saigon kwam het in 1859 onder bestuur van de Franse kolonisator. Nadat die werd verdreven, werd Saigon in 1950 de hoofdstad van Zuid-Vietnam. Het Noord-Vietnamese leger maakte in 1975 een einde aan deze status en veranderde de naam in Ho Chi Minhstad, naar zijn voormalige communistische leider, maar veel inwoners noemen de stad nog altijd Saigon. Bui The Trung Nam fotografeerde Ho Chi Minhstad in strakke, symmetrische beelden. Daarmee benadrukt hij de vervreemdende sfeer die spreekt uit de chaos in de stad, volgens hem het gevolg van de voortwoekerende strijd tussen heden en verleden.

IN THE SOUTH OF CHOLON

IN THE SOUTH OF CHOLON

IN THE SOUTH OF CHOLON

IN THE SOUTH OF CHOLON

POLYSACCHARIDE (2000)

POLYSACCHARIDE (2000) verbeeldt de innerlijke strijd van een meisje dat volwassen wordt op de Filipijnen. Enerzijds staat het poppenhuis voor de regels en verwachtingen van het gezin waarin ze opgroeit. Beide belemmeren het meisje in haar groei, het poppenhuis zelfs letterlijk. Anderzijds vertegenwoordigt het de fantasiewereld. Hier kan het meisje het volwassen leven ontvluchten en is haar toekomst nog niet ingevuld. De serie is een kritische beschouwing van de opvoeding van meisjes op de Filipijnen. Ze worden weliswaar goed verzorgd, stelt Wawi Navarroza, maar niet als individuen gekoesterd.

POLYSACCHARIDE (2000)

POLYSACCHARIDE (2000)

POLYSACCHARIDE (2000)

POLYSACCHARIDE (2000)

CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005)

Hoewel van oorsprong confucianistisch, belandde Swan Ti Ng als kind op een katholieke school, waarna de doop vanzelf volgde. Eenmaal volwassen besefte Swan Ti Ng dat haar geloof niet verder reikte dan de verplichte kerkgang. Om haar religieuze identiteit te onderzoeken, besloot ze CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005) te fotograferen. Officieel kent het land vijf religies (protestantisme, katholicisme, boeddhisme, hindoeïsme en islam) die ook in het paspoort worden vermeld. Maar de praktijk, ontdekte Swan Ti Ng, toont een mengelmoes van tradities en geloven. Wie het ene geloof aanhangt, gebruikt probleemloos de rituelen uit een ander.

CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005)

CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005)

CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005)

CATHOLICISM IN INDONESIA (2000-2005)

IN SEARCH OF DIGNITY AND JUSTICE (2001)

Mumbai heeft zo'n dertigduizend mensen in dienst die de straten vegen, de vuilnis ophalen en de riolen reinigen. Ze behoren zonder uitzondering tot de Dalits (letterlijk 'vertrapten'), die de laagste positie bekleden in het kastenstelsel. Ze worden naar Indiase maatstaven redelijk betaald, maar kampen door hun positie met armoede, misbruik, wanhoop en alcoholisme. Sudharak Olwe fotografeerde het leven van de schoonmakers van Mumbai, die geen uitzicht hebben op een beter bestaan. Met de foto's wil hij de autoriteiten bewegen tot verbetering van hun werkomstandigheden. Ook vraagt hij de inwoners van Mumbai om waardering voor het zware werk dat de Dalits dagelijks verrichten om hun stad schoon en leefbaar te houden.

IN SEARCH OF DIGNITY AND JUSTICE (2001)

IN SEARCH OF DIGNITY AND JUSTICE (2001)

IN SEARCH OF DIGNITY AND JUSTICE (2001)

IN SEARCH OF DIGNITY AND JUSTICE (2001)

MONSOON (2005)

Het woord moesson komt van het Arabische mausim, wat staat voor de seizoensgebonden windrichtingen. De moesson bepaalt de agenda in het merendeel van Zuidoost-Azië, met name die van de agrarische en de toeristische sector. De plotselinge, zware regenval maakt de regio tot een van de vruchtbaarste ter wereld. Tegelijkertijd zorgt het gebrek aan voorzieningen voor wateroverlast en worden bewoners gehinderd in hun mobiliteit. Sherman Ong fotografeerde MONSOON (2005) vanuit een rijdende auto. Het raampje liet hij gesloten. Het resultaat is een poëtische impressie van het seizoen dat in Zuidoost-Azië zowel de psyche als het landschap ingrijpend verandert.

MONSOON (2005)

MONSOON (2005)

MONSOON (2005)

MONSOON (2005)

STILL ALIVE (2003)

Begin jaren negentig bouwde Thailand de Pak Mool Dam voor de opwekking van elektriciteit. De gevolgen voor de visstand waren desastreus. Dorpen aan de rivier de Mool, afhankelijk van de visvangst, kwamen in opstand. Na jaren van vergeefs protest sloegen de dorpelingen een tentenkamp op bij het regeringscentrum in Bangkok. Het werd de langste protestactie uit de Thaise geschiedenis. Kaeowkao Pongpaiboon bezocht het kamp, tot zijn verrassing een heus dorp met cafés, restaurants en een kapsalon. Hij besefte dat het een tragische kopie was van de oorspronkelijke leefomgeving van de bewoners. Het protest is inmiddels beëindigd. Als karig compromis wordt de dam jaarlijks vier maanden opengezet om vis door te laten.

STILL ALIVE (2003)

STILL ALIVE (2003)

STILL ALIVE (2003)

STILL ALIVE (2003)

THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004)

In het koloniale tijdperk poseerden veel traditioneel geklede vrouwen uit Zuid-India in Zenana's, door Britse vrouwen gerunde fotostudio's. Volgens hetzelfde principe liet Pushpamala N. zich fotograferen door de Britse Claire Arni. Haar poses baseerde ze op klassieke beelden uit de Indiase film, fotografie en schilderkunst. Meetinstrumenten refereren aan de wijze waarop de Britse kolonisator inlandse vrouwen fotografeerde voor etnografisch onderzoek. De serie speelt zo met de notie van de mens als museumstuk. Bovenal is THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004, uit: Native Women of South India, Manners and Customs) een commentaar op het gebruik van fotografie als instrument voor het creëren en bevestigen van stereotypen. Pushpamala N. stelt dat zowel de Britten als de Indiërs zich hieraan schuldig maakten. De eersten waren geobsedeerd door classificeren, de tweeden door de vorming van een nationale eenheid.

THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004)

THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004)

THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004)

THE ETNOGRAPHIC SERIES (2000-2004)

SKY WORKER (2005)

Drieënveertig etages hoog wordt hij, de nieuwste wolkenkrabber in Jakarta. De bouwvakkers werken op een hoogte van 150 meter, waar ze kampen met een stevige wind en een brandende zon. Dit boegbeeld van het nieuwe Jakarta wordt voornamelijk geconstrueerd door jonge mannen uit de provincie. Ze trekken naar de hoofdstad om geld te verdienen voor hun families. Vanuit de hoogte toont SKY WORKER (2005) hoe ze dagelijks neerkijken op de hectische stad, waarvan ze het tempo moeten bijbenen. De veiligheidsinstructies schieten er vaak bij in. Zelfs een veiligheidsriem wordt lang niet altijd gedragen. Hoewel bij de constructie van deze wolkenkrabber niemand is verongelukt, stortten bij de bouw van de vorige enkele bouwvakkers naar beneden.

SKY WORKER (2005)

SKY WORKER (2005)

SKY WORKER (2005)

SKY WORKER (2005)

SELF-PORTRAITS (2005-2006)

Vandy Rattana maakt, zoals hij zelf zegt, niet-traditionele SELF-PORTRAITS (2005-2006). Hoewel hij zelf op geen enkele foto voorkomt, geven ze een natuurgetrouw beeld van zijn directe omgeving. Zo zien we zijn moeder en broer bij hem thuis, zijn vrienden en buren in hun huizen, en zijn collega's op kantoor. Het resultaat is een authentiek beeldarchief, dat tegenwicht biedt aan het clichébeeld van Cambodja als het land van monniken, tempels en bedelaars. Bovendien zijn veel nationale archieven door oorlog verwoest. Beeldmateriaal over vorige generaties is nauwelijks voorhanden. Dat maakt het vastleggen van de geschiedenis van het grootste belang, stelt Vandy Rattana. Zeker omdat Cambodja, ondanks de snelle veranderingen, nog steeds weinig belang stelt in het documenteren van de eigen maatschappij.

SELF-PORTRAITS (2005-2006)

SELF-PORTRAITS (2005-2006)

SELF-PORTRAITS (2005-2006)

SELF-PORTRAITS (2005-2006)

SELF-PORTRAITS (2004-2005)

De Thaise kunstenaar Michael Shaowanasai speelt - bij voorkeur op provocerende wijze - met vooroordelen en rolpatronen in de Aziatische cultuur. Daarbij mijdt hij de idealistische stereotypen, zoals de schone, dienstbare jongeling, ten gunste van de banalere varianten. Zo presenteert hij zichzelf als echtgenote, ideologische strijder, oorlogsslachtoffer, sekspartner en covergirl. Rollen die vrouwen in Azië dikwijls worden aangemeten, maar die ook universeel gelden, aldus Shaowanasai. Door zichzelf als vrouw te presenteren zet de flamboyante, homoseksuele kunstenaar tevens de traditionele rolverdeling op zijn kop in dit werk uit 2004-2005.

SELF-PORTRAITS (2004-2005)

SELF-PORTRAITS (2004-2005)

SELF-PORTRAITS (2004-2005)

SELF-PORTRAITS (2004-2005)

GROWING UP IN THE MEKONG (2004)

In het stroomgebied van de Mekong is Thailand het land van de onbegrensde mogelijkheden. Het aantal immigranten is enorm. Dagelijks steken zo'n tienduizend Cambodjanen de grens over met handels- of smokkelwaar. Ook worden bij de grensstreek veel kinderen verhandeld, die in Bangkok moeten werken als prostitué, bedelaar of straatverkoper. Vannaphone Sitthirath maakte het foto-essay GROWING UP IN THE MEKONG (2004) over de kinderen aan de Thaise grens met Laos en Cambodja. Ze komen uit Myanmar, Laos en Cambodja en zijn bijna allemaal slachtoffer van uitbuiting, drugsverslaving en misbruik. Sommige verkopen hun bloed om in leven te blijven. Andere dromen van een carrière als leraar of arts, maar slechts weinige ontsnappen aan de armoede.

GROWING UP IN THE MEKONG (2004)

GROWING UP IN THE MEKONG (2004)

GROWING UP IN THE MEKONG (2004)

GROWING UP IN THE MEKONG (2004)

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

Met tweehonderd miljoen moslims is Indonesië de grootste moslimnatie ter wereld. Er zijn vele stromingen, die onderling sterk verschillen. Zo groeide na 11 september het fundamentalisme, maar ook de zorg over de radicale islam. Curator Alex Supartono (1972) vroeg drie jonge Indonesiërs de islamitische maatschappij waarin zij leven te fotograferen. De opdracht werd een bewustwordingsproces. Niet alleen waren de fotografen getuige van een gestage politisering van de islam, ook raakten zij doordrongen van de enorme rijkheid aan islamitische stromingen in hun leefmilieu. Bovendien openbaarde de nadruk op persoonlijke ervaringen het alledaagse karakter van de islam in Indonesië - zowel aan de toeschouwer als aan de fotografen zelf.

MOHAMMED AND ME moet uitgroeien tot een wereldwijd project dat meer inzicht verschaft in de (gevolgen van) de islam. 'Mohammed verandert', zegt Alex Supartono. 'En wij veranderen even snel mee.'

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

Met tweehonderd miljoen moslims is Indonesië de grootste moslimnatie ter wereld. Er zijn vele stromingen, die onderling sterk verschillen. Zo groeide na 11 september het fundamentalisme, maar ook de zorg over de radicale islam. Curator Alex Supartono (1972) vroeg drie jonge Indonesiërs de islamitische maatschappij waarin zij leven te fotograferen. De opdracht werd een bewustwordingsproces. Niet alleen waren de fotografen getuige van een gestage politisering van de islam, ook raakten zij doordrongen van de enorme rijkheid aan islamitische stromingen in hun leefmilieu. Bovendien openbaarde de nadruk op persoonlijke ervaringen het alledaagse karakter van de islam in Indonesië - zowel aan de toeschouwer als aan de fotografen zelf.

MOHAMMED AND ME moet uitgroeien tot een wereldwijd project dat meer inzicht verschaft in de (gevolgen van) de islam. 'Mohammed verandert', zegt Alex Supartono. 'En wij veranderen even snel mee.'

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

Met tweehonderd miljoen moslims is Indonesië de grootste moslimnatie ter wereld. Er zijn vele stromingen, die onderling sterk verschillen. Zo groeide na 11 september het fundamentalisme, maar ook de zorg over de radicale islam. Curator Alex Supartono (1972) vroeg drie jonge Indonesiërs de islamitische maatschappij waarin zij leven te fotograferen. De opdracht werd een bewustwordingsproces. Niet alleen waren de fotografen getuige van een gestage politisering van de islam, ook raakten zij doordrongen van de enorme rijkheid aan islamitische stromingen in hun leefmilieu. Bovendien openbaarde de nadruk op persoonlijke ervaringen het alledaagse karakter van de islam in Indonesië - zowel aan de toeschouwer als aan de fotografen zelf.

MOHAMMED AND ME moet uitgroeien tot een wereldwijd project dat meer inzicht verschaft in de (gevolgen van) de islam. 'Mohammed verandert', zegt Alex Supartono. 'En wij veranderen even snel mee.'

MOHAMMED AND ME - DAILY LIFE WITHIN MUSLIM SOCIETIES

DHAKA, A CITY OF MANY LAYERS (2004-2005)

'Ik had een haat-liefdeverhouding met Dhaka', zegt Farhana Syeda over de hoofdstad van Bangladesh. 'Maar ik leerde er alles wat ik moest weten.' Ze woonde er van 1989 tot 2002 en keerde in 2005 terug. Ineens zag ze allerlei nieuwe dingen, zowel letterlijk als figuurlijk. Zo was de hoogbouw flink toegenomen, net als het aantal achterstandswijken. Vogels waren er veel minder; de natuur had het goeddeels afgelegd tegen de reclamebillboard. De stroom nieuwe bewoners zwol daarentegen aan. Allemaal zochten ze iets - werk, een studie, de liefde - net als Farhana Seyda in 1989. Haar verwondering over Dhaka is gebleven, zegt ze. Nog altijd biedt iedere straathoek een nieuw verhaal. 'Mijn reis om de stad te begrijpen gaat door.'

DHAKA, A CITY OF MANY LAYERS (2004-2005)

DHAKA, A CITY OF MANY LAYERS (2004-2005)

DHAKA, A CITY OF MANY LAYERS (2004-2005)

DHAKA, A CITY OF MANY LAYERS (2004-2005)

SULU STORIES (2005)

In haar jeugd hoorde I-Lann Yee magische verhalen over de Suluzee, gelegen tussen haar geboorteland Maleisië en de Filipijnen. Zo zou er langs de kust een draak leven die het liefst met een parel speelde 'zo groot als een tennisbal'. Later vernam ze dat 's werelds grootste parels worden gevonden in de Suluzee. I-Lann Yee zocht verder en stuitte op een keur aan legenden, vol piraten, ontvoeringen, schipbreuken, opium en spoken. Ze verwerkte elementen uit deze verhalen in foto's die ze maakte van de Suluzee. Zo ontstond een visueel archief dat veel zegt over het omliggende gebied. Want, stelt I-Lann Yee: 'We voelen ons niet Maleisisch en niet Filipijns. We voelen ons Sulu.'

SULU STORIES (2005)

SULU STORIES (2005)

SULU STORIES (2005)

SULU STORIES (2005)

THE OFFICE (India/Indonesia, 2004-2006)

De bureaucratie is een alledaagse vorm van staatsmacht waarmee iedere burger wordt geconfronteerd. Jan Banning portretteerde ambtenaren op alle niveaus, van dorpsklerk tot gouverneur. Hoewel de ambtenaren poseren, is hun bureau het eigenlijke onderwerp. Dát is de permanente uitdrukking van hun status en macht. De persoon erachter is inwisselbaar en neemt tijdens zijn werkuren de rol aan van immigratiebeambte of belastingambtenaar. Dat wordt benadrukt door de houding waarin hij is gefotografeerd: als een acteur die zichzelf speelt. THE OFFICE (India/Indonesië, 2004-2006) portretteert als work in progress de ambtenarij in tien landen. De serie over Bihar, deelstaat van 's werelds grootste democratie India, is gereed, die over Indonesië net begonnen. De foto's worden vergezeld door interviews van Will Tinnemans.

THE OFFICE (India/Indonesia, 2004-2006)

THE OFFICE (India/Indonesia, 2004-2006)

THE OFFICE (India/Indonesia, 2004-2006)

THE OFFICE (India/Indonesia, 2004-2006)

KAKAIBANG EBA (2004-2005)

KAKAIBANG EBA (2004-2005), letterlijk 'een ander soort Eva', toont een aantal van de bekendste travestieten van de Filipijnen. Ze hebben hun eigen cabaretvoorstelling, de Amazing Philippine Show, waarin ze het publiek verleiden en provoceren met hun vrouwelijke maniertjes en zelfgemaakte, uitdagende kostuums. En met succes. De twee dagelijkse voorstellingen zijn steevast uitverkocht. Ook buiten de voorstelling leven de acteurs als vrouw. Hoewel de Filipijnen van oorsprong streng katholiek zijn, heeft de samenleving geen enkele moeite met deze uitbundige homoseksuelen. Er is zelfs veel respect voor hun extravagante levensstijl, vol boa's, whisky en lipstick.

KAKAIBANG EBA (2004-2005)

KAKAIBANG EBA (2004-2005)

KAKAIBANG EBA (2004-2005)

KAKAIBANG EBA (2004-2005)

NEPAL (2001-2006)

Philip Blenkinsop fotografeerde in 2001 als eerste westerling de maoïstische guerrillabeweging in NEPAL (2001-2006). Daarna keerde hij verschillende malen terug naar het land. Steeds stuitte hij op grootschalige protesten tegen het autoritaire staatshoofd, koning Gyanendra. In april 2006 leidde deze volksopstand tot diens val. Hieraan gingen weken van geweld vooraf, aangezien de koning weigerde het parlement te erkennen. Met het herstel van de democratie kregen ook de maoïsten een plek in het politieke spectrum. De onderhandelingen over een ontwapening verlopen evenwel stroef. Ook blijven de sporen van de jarenlange burgeroorlog en staatsterreur zichtbaar.

NEPAL (2001-2006)

NEPAL (2001-2006)

NEPAL (2001-2006)

NEPAL (2001-2006)

HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006)

Twintig jaar geleden reisde Henk Braam voor de eerste maal naar India. Aanvankelijk begreep hij weinig van dit land, waar koeien, bomen, bergen en zelfs ratten worden vereerd. Allengs groeide zijn fascinatie. In India wordt de natuur gezien als een religieus wonder. Zo staat voor Hindoes de Ganges gelijk aan God: elke druppel is heilig en betoverend. Bij zonsopkomst baden zij met miljoenen tegelijk in de rivier om het bondgenootschap tussen water en zon te eren, voor hen de waarborg voor de wedergeboorte van het leven op aarde. Dit oeroude ritueel voltrekt zich temidden van moderne havens, fabrieken en crematoria. Henk Braam fotografeerde het leven op en om de Ganges en andere HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006), plekken die de vele tegenstellingen in het land bij uitstek illustreren.

HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006)

HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006)

HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006)

HOLY RIVERS OF INDIA (2000-2006)

MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006)

De Amerikaanse immigrant Howard Henry Chen bezoekt regelmatig zijn familie in Vietnam. Gezamenlijk verkennen ze Vietnam, dat tegenwoordig niet alleen een trekpleister is voor toeristen, backpackers en Vietnamveteranen, maar ook voor de Vietnamezen zelf. Door de globalisering is een middenklasse ontstaan die voldoende geld heeft om te reizen en pretparken te bezoeken. Deze kitscherige toeristenindustrie, vaak geïnspireerd op de exotische Vietnamese cultuur, steekt fel af bij het legergroen van de vele, vooral bij buitenlandse toeristen populaire oorlogsmonumenten die het land nog altijd telt. Het leidt bij Howard Henry Chen in MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006) tot de conclusie dat Vietnam alsnog een westers cliché is geworden: het presenteert zichzelf als slagveld óf als oriëntaalse fantasie.

MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006)

MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006)

MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006)

MULTIPLE ENTRY VIA (2004-2006)

REMEMBRANCE (2004-2005)

In Vietnam bevat het landschap nog altijd sporen van de Vietnamoorlog. Binh Danh brengt dit verhaal in REMEMBRANCE (2004-2005) aan de oppervlakte met een uniek, zelfbedacht procédé. Hij drukt foto's van de oorlog af op de begroeiing van het voormalige strijdtoneel. De methode is afgekeken van het natuurlijke proces van fotosynthese. De nog levende bladeren worden met het negatief tussen twee glasplaten geperst, waarna ze enkele weken aan zonlicht worden blootgesteld. Deze fragiele chlorofyl prints worden vervolgens in een blok hars gegoten, waarmee een steeds vager wordende herinnering wordt geconserveerd.

REMEMBRANCE (2004-2005)

REMEMBRANCE (2004-2005)

REMEMBRANCE (2004-2005)

REMEMBRANCE (2004-2005)

DEATH THROES OF A GREAT RAINFOREST (1992-2006)

Het regenwoud van Borneo behoort tot de oudste ter wereld. Vroeger bedekte het heel Borneo en delen van West-Indonesië, tot aan de Filipijnen toe. Tegenwoordig is een groot deel verdwenen door de commerciële houtkap. Veel arme inlandse stammen worden hierdoor in hun bestaan bedreigd. Sommige zijn een gewapende opstand begonnen, andere keren zich tegen de migranten die, eveneens op zoek naar een beter bestaan, de kaalgeslagen grond bewerken. James Whitlow Delano documenteerde de exploitatie van het bos en de gevolgen daarvan voor de oorspronkelijke bewoners. Hij noemde zijn foto-essay veelzeggend 'doodskreten van een groots regenwoud' (1992-2006).

DEATH THROES OF A GREAT RAINFOREST (1992-2006)

DEATH THROES OF A GREAT RAINFOREST (1992-2006)

DEATH THROES OF A GREAT RAINFOREST (1992-2006)

DEATH THROES OF A GREAT RAINFOREST (1992-2006)

INDONESIA (2005)

Wijnanda Deroo fotografeert gebruikte interieurs. Ze vindt ze overal, in hotels, stacaravans, synagogen en cafés. Ze registreert de plekken op een specifieke manier: overzichtelijk en gedetailleerd, maar zonder mensen. Toch geven de beelden veel informatie over de gebruikers. De vormgeving, kleuren en slijtage suggereren een functie, tijdvak en geschiedenis. Door de afwezigheid van mensen zorgen deze sporen van leven voor een geheimzinnige, soms zelfs dreigende sfeer. Deze komt nog eens extra tot zijn recht in de interieurs die Deroo fotografeerde op Sumatra, Java en Bali, van oudsher locaties die worden geassocieerd met mystieke krachten. De architectuur in INDONESIA (2005) vertoont sporen van het Nederlandse kolonialisme, maar ademt evenzeer de Indonesische cultuur.

INDONESIA (2005)

INDONESIA (2005)

INDONESIA (2005)

INDONESIA (2005)

RASKOLS (2004)

Volgens het tijdschrift The Economist is Port Moresby, hoofdstad van Papoea-Nieuw-Guinea, de minst leefbare hoofdstad ter wereld. Tweederde van de inwoners leeft in een sloppenwijk, zeventig procent is werkeloos. De stad is een broedplaats voor RASKOLS (2004), straatbendes die roven en beroven. De opbrengst is voor de eigen gemeenschap. Stephen Dupont fotografeerde een van de oudste bendes, de Kips Kaboni of 'Rode Duivels'. De leden kozen zelf hun - vaak stoere - poses. Daarmee benadrukt Dupont de waardigheid van de raskols. De bendeleden zijn volgens hem bovenal het slachtoffer van de crisis in hun land en lijken soms verwant aan Robin Hood.

RASKOLS (2004)

RASKOLS (2004)

RASKOLS (2004)

RASKOLS (2004)

BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002)

Tussen 1964 en 1973 liet de Amerikaanse luchtmacht twee miljoen ton aan bommen vallen op de Ho Chi Minh-trail, een belangrijke aanvoerroute van het Noord-Vietnamese leger door Laos, Cambodja en Vietnam. Nog altijd is de jungle bezaaid met bomscherven en veroorzaken blindgangers slachtoffers onder degenen die ze als schroot proberen te verkopen. Voor de Montagnards, een geïsoleerde bergstam die rond het voormalige Ho Chi Ming-pad leeft, kwamen de bombardementen destijds als een volslagen verrassing. Vandaag de dag zijn de oorlogsrestanten verweven geraakt met hun dagelijks leven. Het materiaal dat ooit hun levens bedreigde doet nu dienst als boot, bloempot, gereedschap of bouwmateriaal, zoals te zien is in BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002).

BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002)

BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002)

BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002)

BOMBSHELLS TO COWBELLS (1997-2002)

DREAM CITY (2001)

De wereld verstedelijkt in hoog tempo. Driekwart van alle nieuwgeborenen wordt bewoner van een stad. Vooral in Afrika, Latijns-Amerika en Azië dijen de steden uit tot onbeheersbare proporties. Historische stadselementen vallen ten prooi aan commerciële initiatieven en bij gebrek aan een masterplan ontstaat een potpourri van architectuur en infrastructuur, van oud en nieuw. Claudio Hils fotografeerde de Thaise hoofdstad Bangkok, dat tot de snelst groeiende steden ter wereld behoort. Hij richtte zich met name op details, aangezien de stad te groot is geworden om nog in overzichtsfoto's te vatten. Bovendien bepalen juist de alledaagse elementen het werkelijke karakter van een stad.

DREAM CITY (2001)

DREAM CITY (2001)

DREAM CITY (2001)

DREAM CITY (2001)

ANGKOR WAT (2004)

Eeuwenlang was Angkor Wat een legende. De immense tempels zouden het werk zijn van goden of reuzen. Nadat de stad in 1860 in de jungle van Cambodja werd ontdekt, ontrafelden archeologen langzaam de geschiedenis. Angkor Wat dateert uit de negende eeuw en was de hoofdstad van het vroegere rijk der Khmers. Tijdens het bloedige regime van de Rode Khmer - vanaf eind jaren zestig - deden de tempels dienst als militaire schuilplaats. In 1998 was het politieke klimaat stabiel genoeg om de landsgrenzen te openen. Dat maakte Angkor Wat tot een van de belangrijkste trekpleisters van Zuidoost-Azië. De stad trekt dagelijks busladingen toeristen. Afkomstig uit alle delen van de wereld laat ANGKOR WAT (2004) zien hoe zij een attractie op zich vormen.

ANGKOR WAT (2004)

ANGKOR WAT (2004)

ANGKOR WAT (2004)

ANGKOR WAT (2004)

PHNOM PENH CHIC (2005-2006)

Wie rijk is, kan armoede eenvoudig negeren, stelt Stéphane Janin in PHNOM PENH CHIC (2005-2006). Hij begaf zich onder de Cambodjaanse happy few, vooral te vinden in de hoofdstad Phnom Penh. Wie hun luxe feesten en westerse levensstijl ziet, denkt al snel dat het land de jaarlijkse vijfhonderd miljoen dollar aan ontwikkelingshulp niet nodig heeft. De realiteit is anders. De helft van de Cambodjaanse bevolking leeft van minder dan twee dollar per dag. Op het platteland hebben veel scholen en woningen nog steeds geen stroomvoorziening en is medische hulp pas na dagen lopen beschikbaar. Maar wie in de betere wijken van de stad verblijft, kan daar gemakkelijk de ogen voor sluiten.

PHNOM PENH CHIC (2005-2006)

PHNOM PENH CHIC (2005-2006)

PHNOM PENH CHIC (2005-2006)

PHNOM PENH CHIC (2005-2006)

MOVING BOTH WAYS (1998, 2004)

De modernisering van Pakistan gaat gepaard met grote sociale en politieke onrust. Toch is er een culturele explosie te zien die in de rest van de wereld nauwelijks wordt opgemerkt. Aangemoedigd door nieuwe, onafhankelijke televisiestations met eigentijdse mode en muziek, creëren jongeren hun eigen kunst en media. Deze staan op gespannen voet met de strenge islamitische tradities in Pakistan. Ed Kashi fotografeerde in MOVING BOTH WAYS (1998, 2004) de felle contrasten tussen de wereldse, hoog opgeleide jonge generatie en haar aartsconservatieve, ongeletterde voorgangers. De tegenstellingen beperken zich niet tot de steden, maar bestaan ook in de dorpen op het platteland.

MOVING BOTH WAYS (1998, 2004)

MOVING BOTH WAYS (1998, 2004)

MOVING BOTH WAYS (1998, 2004)

MOVING BOTH WAYS (1998, 2004)

BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)

Ondanks sociale hervormingen is de positie van weduwen in India abominabel. Vaak worden ze verstoten door hun familie, die hen schuldig acht aan de dood van hun echtgenoot. In sommige deelstaten moeten ze bovendien hun hoofd kaalscheren, om als geesten in een witte sari verder te leven in armoede. Vaak trekken ze naar heilige steden, die worden gezien als de overgang tussen hemel en aarde. Hier sterven biedt een kans om de cyclus van reïncarnatie te doorbreken en moksha, spirituele vrijheid, te bereiken. Zo verblijven meer dan drieduizend weduwen in de heilige stad Vrindvan. Ze wonen er samengepakt in kamertjes zonder water en elektriciteit. Voor hun levensonderhoud zingen ze dagelijks in tempels voor de hindoegod Krishna, vaak acht uur achtereen. De tempels krijgen grote giften, de weduwen slechts een kleine toelage, zodat de BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)moeten bedelen voor hun levensonderhoud.

BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)

BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)

BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)

BRIDES OF KRISHNA (2003-2005)

UNTITLED (1996-2006)

Tri Huu Luu werd in 1972 geboren in Saigon. Op zijn zesde stuurde zijn moeder hem naar een boeddhistisch klooster. Toen zij tien jaar later overleed, was Luu oud genoeg om te vechten in de oorlog tussen Vietnam en Cambodja. Om de dienstplicht te ontlopen, vluchtte hij naar de Verenigde Staten. Daar ging hij fotografie studeren. De Engelse taal onmachtig, kon hij zo in beelden communiceren. Om zijn verleden te vergeten, stortte hij zich op de Amerikaanse cultuur. Zeven jaar later keerde hij terug naar Vietnam. Hij vond veel voldoening in het eenvoudige kloosterleven waarvan hij ooit deel uitmaakte. Opnieuw communiceerde hij met zijn fotocamera. Zijn beelden van tempels, monniken en de natuur in het zuiden van Azië Vietnam/Laos/Sri Lanka/Tibet/Myanmar, 1996-2006) vertegenwoordigen de spiritualiteit die hij voelde zodra hij weer voet op Vietnamese bodem zette.

UNTITLED (1996-2006)

UNTITLED (1996-2006)

UNTITLED (1996-2006)

UNTITLED (1996-2006)

BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000)

Bollywood, de filmindustrie van Mumbai, produceert jaarlijks meer films dan Hollywood. De bijbehorende filmposters verheerlijken vaak de traditionele verhouding tussen de seksen. Vrouwen worden neergezet als verleidelijke wezens, mannen als helden die hen weten te veroveren. Annu Palakunnathu Matthew werkte enkele van deze klassieke voorstellingen om tot een kritisch commentaar. Ze manipuleerde de posters met behulp van digitale technieken en voegde portretfoto's van zichzelf toe. Ze zet zo de bestaande verhoudingen op zijn kop en speelt in BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000) met de sociale verwachtingen waarmee ze zelf te maken kreeg toen ze als meisje opgroeide in India.

BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000)

BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000)

BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000)

BOLLYWOOD SATIRIZED (1999-2000)

TÉMOIN S21 (1994-1995)

In 1994 bezocht Dominique Mérigard het beruchte S21 in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh. In deze voormalige basisschool zijn bijna 17.000 Cambodjanen gevangen gezet, gemarteld en vermoord. De daders, de Rode Khmers van Pol Pot, fotografeerden elk slachtoffer voorafgaand aan zijn executie. Verbijsterd begon Mérigard het gebouw te fotograferenvoor S21 (1994-1995). Esthetiek mocht geen rol spelen. Het prikkeldraad, de achtergelaten spullen, de foto's van geëxecuteerden; alles moest zo natuurgetrouw mogelijk worden gedocumenteerd. Daarna voelde Mérigard een onbedwingbare behoefte de bewoners van Phnom Penh te portretteren. Hij fotografeerde jong en oud als bewijs van nieuw leven, maar zag in elk gezicht ook het portret van een geëxecuteerde landgenoot.

TÉMOIN S21 (1994-1995)

TÉMOIN S21 (1994-1995)

TÉMOIN S21 (1994-1995)

TÉMOIN S21 (1994-1995)

BHUTANESE FASHION (2002)

Tot op de dag van vandaag kleden de inwoners van Bhutan zich volgens strikte regels, die worden gepropageerd door de overheid. Ambtenaren werken verplicht in de traditionele kledij, een zogeheten gho voor de mannen en een kira voor de vrouwen. Burgers die anders gekleed over straat gaan, kregen tot voor kort een boete. Tegenwoordig is er steeds meer westerse kleding verkrijgbaar in Bhutan. Dat leidt tot een nieuw straatbeeld. Boris Missirkov fotografeerde een aantal toevallige klanten van een fotostudio in de Bhutanese hoofdstad Thimpu voor het aldaar aanwezige decor. BHUTANESE FASHION (2002) toont zo de laatste mode in Bhutan, die traditionele en westerse dresscodes vermengt.

BHUTANESE FASHION (2002)

BHUTANESE FASHION (2002)

BHUTANESE FASHION (2002)

BHUTANESE FASHION (2002)

WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004)

In de jaren tachtig telde de Verenigde Staten 63 fabrieken van Levi Strauss. Onlangs sloot de laatste zijn deuren. Met de globalisering van de economie is de kledingindustrie vrijwel geheel naar Azië verplaatst. Daar wordt de kleding voor een vijfde van de vroegere kostprijs geproduceerd. Dat maakt de toekomst van de westerse kledingindustrie onzeker. Geschat wordt dat de komende tien jaar de helft van alle kledingfabrieken in Europa en de Verenigde Staten zal verdwijnen. Voor WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004) fotografeerde Fernando Moleres de kledingindustrie in enkele Aziatische landen, waaronder Bangladesh en Sri Lanka. De fabrieken worden voornamelijk bevolkt door vrouwen, die er onder erbarmelijke omstandigheden werken.

WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004)

WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004)

WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004)

WOMEN IN THE TEXTILE INDUSTRY (2004)

BANGKOK TWILIGHT (1993-2006)

Vijf jaar lang trok Nick Nostitz door Azië. Als backpakker belandde hij onder meer in Bangkok. De stad fascineerde hem zo, dat hij deze tot uitvalsbasis maakte voor zijn werkzaamheden als fotojournalist. Maar zijn echte passie is het documenteren van het nachtleven van de Thaise hoofdstad. Dat ziet hij als een subcultuur 'waarvan de moraal en ethiek fundamenteel verschillen van die van het dagelijks leven.' Voor BANGKOK TWILIGHT (1993-2006) richtte hij zijn camera op de stedelijke zelfkant, vol seks, drugs en misdaad. De drugsoorlogen hebben al duizenden doden geëist en de politie laat zich weinig aan de wet gelegen liggen. Desondanks staat Thailand nog steeds wereldwijd bekend als het land van de eeuwige glimlach.

BANGKOK TWILIGHT (1993-2006)

BANGKOK TWILIGHT (1993-2006)

BANGKOK TWILIGHT (1993-2006)

BANGKOK TWILIGHT (1993-2006)

BLUE CORRIDOR (2005)

Heden en verleden versmelten in Ho Chi Minhstad, het vroegere Saigon. Op straat lopen marskramers en managers, en vermengen gongslagen uit Boeddhistische tempels zich met muziekflarden uit hippe cafés. Rondzwervend door de stad stuitte Nicolas Pascarel op een intrigerend pand, dat gehuld leek in een mysterieus blauw licht. Eenmaal binnen trof hij een jungle van beton en afbladderend plamuur. Een heldere scheidslijn tussen de inpandige winkeltjes en wooneenheden ontbrak. Mensen liepen verdwaasd rond, alsof ze gelatenheid zagen als overlevingsstrategie. Even leek Pascarel beland in een tussenwereld; een blauw geschilderde corridor, waar in gedimd licht de geesten van het oude Saigon samenkomen met de hooggespannen verwachtingen van het moderne Ho Chi Minhstad.

BLUE CORRIDOR (2005)

BLUE CORRIDOR (2005)

BLUE CORRIDOR (2005)

BLUE CORRIDOR (2005)

BUILDING A DREAM (2005)

In 2003 stelde Dubai de huizenmarkt open voor buitenlandse kopers. Sindsdien groeit deze belangrijke stad van het Arabische Emiraat explosief. Met Arabisch geld stampen Europese en Amerikaanse projectontwikkelaars de ene na de andere woontoren uit de grond. Het bouwpersoneel komt vooral uit India en Pakistan, waar het maandsalaris van driehonderd dollar als relatief hoog wordt gezien. De erbarmelijke werkomstandigheden zijn de keerzijde. De werklieden maken lange dagen, slapen in overvolle barakken en zijn volledig afhankelijk van hun werkgevers. Op de bouwplaats vallen jaarlijks zo'n achthonderd doden, vooral door de extreme hitte. Medische voorzieningen zijn er nauwelijks en salarissen worden vaak niet uitbetaald. Inmiddels vormen de gastarbeiders zo'n tachtig procent van de bevolking van Dubai.

BUILDING A DREAM (2005)

BUILDING A DREAM (2005)

BUILDING A DREAM (2005)

BUILDING A DREAM (2005)

THE TRANSFORMATION OF INDIA'S MIDDLE CLASS

Met de liberalisering van de economie splitste de middenklasse van India zich begin jaren negentig in tweeën. De traditionele variant behield zijn stevige positie in de ambtenarij, het moderne deel koos voor een risicovoller bestaan in het internationale bedrijfsleven. En waar de eerste zich ontspant met familieactiviteiten, zoekt de tweede zijn heil in de verlokkingen van de consumptiemaatschappij. Deze zijn vaak in strijd met de morele, culturele en religieuze tradities. Daardoor worstelt de nieuwe middenklasse niet alleen met de eisen en verwachtingen van het kapitalisme, maar ook met de kloof tussen traditie en moderniteit.

THE TRANSFORMATION OF INDIA'S MIDDLE CLASS

THE TRANSFORMATION OF INDIA'S MIDDLE CLASS

THE TRANSFORMATION OF INDIA'S MIDDLE CLASS

THE TRANSFORMATION OF INDIA'S MIDDLE CLASS

TOUR OF DUTY (1999)

Nadat Oost-Timor in 1998 per referendum koos voor onafhankelijkheid van Indonesië, belandde het eilanddeel in een orgie van geweld. Om de orde te herstellen werd de internationale vredesmacht INTERFET geformeerd. Australië kreeg de leiding, een taak die het land als voormalige Britse kolonie gewetensvol zou moeten vervullen, stelt Matthew Sleeth. Maar de missie werd bovenal een promotiecampagne. Van het uitdelen van teddyberen tot het organiseren van benefietconcerten met Kylie Minogue, Australië trok alles uit de kast om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Een daadwerkelijke bijdrage aan een oplossing van de problemen bleef uit, aldus TOUR OF DUTY (1999).

TOUR OF DUTY (1999)

TOUR OF DUTY (1999)

TOUR OF DUTY (1999)

TOUR OF DUTY (1999)

BURMA NIGHTS, RANGOON NIGHTS

Onder de militaire junta is Myanmar (voormalig Birma) van de buitenwereld geïsoleerd geraakt. Het land behoort tot de armste ter wereld. Alleen radicale hervormingen kunnen de situatie van de ongeveer vijftig miljoen Myanmarezen nog verbeteren. Om het bestaan enigszins te verlichten, nemen de inwoners hun toevlucht tot opvallende kleuren. Geïnspireerd door de Chinese noorderburen worden huizen, winkels en auto's van een bonte verzameling lampjes voorzien. Zo verandert het land 's nachts in een vrolijke fantasiewereld die de grauwe werkelijkheid even doet vergeten.

BURMA NIGHTS, RANGOON NIGHTS

BURMA NIGHTS, RANGOON NIGHTS

BURMA NIGHTS, RANGOON NIGHTS

BURMA NIGHTS, RANGOON NIGHTS

THE MOKEN (2005)

THE MOKEN (2005) zijn een volk dat leeft van de zee. Ooit zwierven deze zeezigeuners, zoals ze worden genoemd, over de eilanden voor de kust van Birma en Thailand. Nu wonen ze gedwongen op de Surin-eilanden, zestig kilometer voor de Thaise kust. Het is hen verboden bomen om te hakken om kano's te maken. Dat plaatst de Moken in een moeilijke positie. Aan de ene kant zijn het eenvoudige nomaden, die zelfs het woord begeren niet kennen. Aan de andere kant kunnen ze de moderne maatschappij niet langer ontlopen. Drank en junkfood verdringen de traditionele visvangst. Op instigatie van de Thaise overheid exploiteren ze zich als toeristische attractie. Alle Moken overleefden de Tsunami. Voor deze ramp vluchtten ze naar een hoger gelegen gebied, wat hen nog verder verwijderde van hun traditionele leefstijl.

THE MOKEN (2005)

THE MOKEN (2005)

THE MOKEN (2005)

THE MOKEN (2005)

CAMBODIA - THE QUEST FOR LAND

Onder de dictatuur van de Rode Khmer was landbezit verboden in Cambodja. Het regime van Pol Pot vernietigde alle kadastrale gegevens. De huidige politieke stabiliteit en economische groei hebben land weer tot een waardevol bezit gemaakt. Bij gebrek aan regels en een helder kadaster geldt echter vooral het recht van de sterkste. Volgens een recente studie verloor al twintig procent van de grondbezitters zijn eigendom aan een machtiger landgenoot. John Vink fotografeerde de voortwoekerende strijd, die leidt tot een nieuwe landloze generatie. In Cambodja leeft tachtig procent van de bevolking van de opbrengsten van zijn land.

CAMBODIA - THE QUEST FOR LAND

CAMBODIA - THE QUEST FOR LAND

CAMBODIA - THE QUEST FOR LAND

CAMBODIA - THE QUEST FOR LAND

THE ROAD TO KASHMIR (1914-1919)

Onder dreiging van de Eerste Wereldoorlog richtte Engeland een reserveleger op. Edward Fitzgerald Charlesworth (Groot-Brittannië, 1894-1979) meldde zich vrijwillig aan en werd ingedeeld bij het 4th Queens. Charlesworth werd gestationeerd in de Noordwestelijke provincie Kashmir, India. Van zijn inscheping in Southampton tot zijn afzwaaien legde hij zijn belevenissen vast met een fotocamera. Hij documenteerde het Britse soldatenleven, de inlandse bevolking en het Indiase landschap. Zijn tijd in India bleef niet geheel zonder actie, zoals zijn fotoverslag laat zien. Het 4th Queens werd ingezet bij de Mohmand-blokkade in november 1917 en - vlak voor het bataljon terugkeerde naar Engeland - bij de Derde Afghaanse Oorlog in 1919, inclusief de opstand in Peshawar. Charlesworth legde beide gebeurtenissen vast in welhaast fotojournalistieke reportages.

THE ROAD TO KASHMIR (1914-1919)

THE ROAD TO KASHMIR (1914-1919)

THE ROAD TO KASHMIR (1914-1919)

THE ROAD TO KASHMIR (1914-1919)

KANU GANDHI'S MAHATMA (1938-1946)

Kanu Gandhi werd in 1917 geboren als achterneef van Mahatma Gandhi. Aanvankelijk wilde hij arts worden, maar dat veranderde toen hij op vijftienjarige leeftijd betrokken raakte bij de onafhankelijkheidsbeweging. Onder de inspirerende leiding van Mahatma Gandhi streefde deze organisatie naar zelfstandigheid ten opzichte van de Britse kolonisator. Kanu ging aan de slag als typist en persoonlijk assistent van zijn oom. Vanwege zijn directe toegang tot deze politieke leider spoorden collega's hem aan diens leven te fotograferen. Daarmee begon hij in 1938, met instemming van Gandhi. Deze stelde evenwel als voorwaarde dat hij niet hoefde te poseren en niet met flits zou worden gefotografeerd. Ook mochten de foto's niet door de onafhankelijkheidsbeweging worden betaald. Kanu financierde zijn reportage met de foto's die hij in toenemende mate aan kranten verkocht. Met zijn vrouw Abha groeide hij uit tot de belangrijkste vertrouweling van Ghandi. De band werd nog hechter na het overlijden van diens vrouw in 1944. Bij de aanslag op zijn leven in 1948 stierf Mahatma Gandhi in de armen van Abha. Kanu was op dat moment op reportage in het latere Bangladesh. Kanu en Abha bleven hun leven lang fervente aanhangers van het gedachtengoed van Gandhi. Fotograferen deed Kanu van 1948 tot aan zijn dood in 1986 nog maar sporadisch.

KANU GANDHI'S MAHATMA (1938-1946)

KANU GANDHI'S MAHATMA (1938-1946)

KANU GANDHI'S MAHATMA (1938-1946)

KANU GANDHI'S MAHATMA (1938-1946)

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

Zelfs dertig jaar na dato ontbreken de Vietnam oorlog en het ideologische conflict dat eraan ten grondslag ligt in het publieke debat. Vooral het Zuid-Vietnamese aandeel wordt onbespreekbaar geacht. Foto's uit die tijd zijn voorbehouden aan de anonimiteit van familiealbums en privé-verzamelingen. Sue Hajdu verzamelde foto's over de Vietnamoorlog en het swingende Saigon van de jaren zestig en zeventig. De eerste installatie bevat snapshots die een Zuid-Vietnamese officier maakte in Texas. Hij fotografeerde zichzelf voor historische monumenten en in een westernpark, waarschijnlijk tijdens een taalcursus die voorafging aan de militaire training. Op de achterzijde schreef hij boodschappen aan zijn Vietnamese vriendin. De tweede installatie bestaat uit 130 afbeeldingen van Miss Peacock, een filmster uit het mondaine Saigon van de jaren zestig. Beide installaties bieden een blik in een tijd die in het huidige, door het Noorden geregeerde Vietnam verderfelijk wordt geacht.

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

UNSPEAKABLE MEMORY - TO CHOU CHOU FROM TEXAS, MISS PEACOCK (2000-2001)

CITY OF PHOTOS (2005)

City of Photos (2005) is een documentaire over kleine fotostudio's in de steden van India. In deze ruimtes laten buurtbewoners hun fantasie de vrije loop. Met de aanwezige decors en attributen verplaatsen ze zich naar elke gewenste ruimte en tijd. Een eventuele nabewerking van de foto's maakt de illusie compleet. City of Photos begint in een fotostudio in Calcutta, de stad waar de basis werd gelegd voor de Indiase fotografie. Hier laten mensen zich fotograferen in alle denkbare situaties. Veelgebruikt is het decor waarop vliegtuigen zich op 11 september in de Twin Towers boren. De reis voert verder naar een islamitische achterstandswijk in Ahmedabad. Hier heeft de eigenaar van een kleine fotostudio een intieme relatie met zijn klanten, waardoor hij hun wensen nauwgezet kan uitvoeren. Vaak zijn de redenen om zich te laten fotograferen tragisch. Veel moslims poseren tussen de puinhopen van hun huizen, die in door de staat gesteunde anti-islamitische rellen zijn geplunderd. Een moslim die niet met zijn Hindoestaanse geliefde mag omgaan, vraagt om een gezamenlijk, met de computer gefabriceerd portret.

CITY OF PHOTOS (2005)

CITY OF PHOTOS (2005)

CITY OF PHOTOS (2005)

CITY OF PHOTOS (2005)

DE SINGKEP TIN MAATSCHAPPIJ

In 1917 kreeg het toenmalig Koloniaal Museum een serie glasnegatieven toegestuurd met portretten van werknemers van de Singkep Tin Maatschappij. De inzending was een reactie op een prijsvraag waarmee het Koloniaal Museum een fototentoonstelling wilde inrichten over de welvaart in Nederlands-Indië. De foto's onderscheidden zich door de aandacht voor lokale werknemers. Studioportretten waren in die tijd voorbehouden aan het blanke kader. De inlandse employé werd hooguit op de werkvloer of in het veld gefotografeerd. De maker van de serie is onbekend. Van de afgebeelde werknemers wordt alleen de functie en soms de etnische afkomst genoemd. Dat maakt het tot een tegenstrijdig project. Enerzijds verlenen de portretten status en respect, anderzijds etaleren ze evenzeer het archetype als het individu.
De serie portretten van werknemers is onderdeel van de collectie van het KIT (Tropenmuseum) in Amsterdam. De tentoonstelling waarvoor de foto's destijds werden ingezonden werd door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog nooit gerealiseerd.

DE SINGKEP TIN MAATSCHAPPIJ

DE SINGKEP TIN MAATSCHAPPIJ

DE SINGKEP TIN MAATSCHAPPIJ

DE SINGKEP TIN MAATSCHAPPIJ

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

Christophe Loviny verwerkte de opmerkelijke geschiedenis van Cambodja in een zesluik. Hij opent met historische beelden van het tijdperk van de aspara's. Deze 'hemelse dansers' namen deel aan alle ceremonies en werden gezien als boodschappers van de goden. Daarna volgen beelden van wat Leviny 'de luie kolonisatie', door de Fransen noemt, die een zegen bleek voor het behoud van de cultuur. De derde serie staat in het teken van Norodom Sihanouk, een koning. De vierde reeks richt zich op S21, het beruchte vernietigingskamp van de Rode Khmer, waar gevangenen voorafgaand aan hun executie werden gefotografeerd. De foto's zijn grotendeels afkomstig uit het album van een Khmer-officier die werkte in S-21. Loviny combineerde al deze historische beelden met zijn foto's van de voorzichtige terugkeer van de aspara's, symbool voor de renaissance die Cambodja momenteel ondergaat. Het zesluik eindigt met foto's die zijn gemaakt door de straatkinderen van Angkor, wiens ouders door landmijnen zijn verminkt.

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

DREAMS AND NIGHTMARES (1901-2006)

A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955)

Eduardo Masferré (Filipijnen, 1909-1995) wordt gezien als de aartsvader van de Filipijnse fotografie. Vanaf 1934 legde hij zich toe op het documenteren van de Igorots, bergstammen met de reputatie van meedogenloze koppensnellers. Masferré wilde hun leven op Luzon vastleggen voordat dit werd ingehaald door de moderne tijd. Na de Tweede Wereldoorlog opende hij een fotostudio. Zijn gestaag groeiende familie onderhield hij met agrarische activiteiten, wat hem nog dichter bij het leven van de Igorots bracht. Masferré beoogde een compleet portret. A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955) toont niet alleen de trotse gezichten van de Igorots, maar ook hun manier van leven, hun arbeid en hun rijstvelden, die in opvallende terrassen tegen de bergen werden aangelegd. Erkenning voor zijn werk was er slechts buiten de Filipijnen. De Filipino's hadden aanvankelijk weinig op met de foto's die hen vooral tonen als een primitief volk. Pas in de jaren tachtig, met het ontstaan van een nationale bewustwording, vond het werk van Masferré in eigen land ingang.

A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955)

A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955)

A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955)

A PHILIPPINE ARCADIA (1935-1955)

THE WAR IN VIETNAM (1960-1975)

Hoewel de Vietnamoorlog vooral wordt belicht vanuit Amerikaans perspectief, is de strijd in het andere kamp wel degelijk gedocumenteerd. Een van de fotografen die optrok met het Noord-Vietnamese leger is Mai Nam. Van 1960 tot 1975 fotografeerde hij de verrichtingen van de Vietcong, vaak met behulp van een oude camera en reeds lang verlopen fotorolletjes. Door het aansteken van kruit uit de kogels van een AK-47 machinegeweer creëerde hij flitslicht in de vaak donkere gangenstelsels van het verzet. Mai Nam, in dienst van de Noord-Vietnamese krant Tien Phong, wilde met zijn werk de jonge boeren, arbeiders en studenten eren die vrijwillig de wapens opnamen tegen de Amerikanen. Het vastleggen van oorlogshandelingen liet hij veelal over aan collega-fotografen. Mai Nam interesseerde zich voor het dagelijks leven aan het front, waarbij hij zocht naar bemoedigende momenten. 'In dit bittere conflict dienden mijn foto's als wapen', aldus de fotograaf. Dat was letterlijk het geval in 1967, toen zijn foto van een neerstortende Amerikaanse bommenwerper landelijk werd verspreid met de tekst 'Gelukkig nieuwjaar'.

THE WAR IN VIETNAM (1960-1975)

THE WAR IN VIETNAM (1960-1975)

THE WAR IN VIETNAM (1960-1975)

THE WAR IN VIETNAM (1960-1975)

PORTRAITS (1979-2003)

De in India geboren Raza Kazim fotografeert al sinds zijn jonge jaren. Hij beijverde zich als moslim voor een onafhankelijk Pakistan, maar haakte gedesillusioneerd af door zijn rigide medestanders. Na een reeks ideologische omzwervingen noemt hij zich tegenwoordig 'een stille dissident'. Kazim richtte het Sanjan Nagar Insituut voor Muziek, Filosofie en Fotografie op in Pakistan, en is hoofd van de sectie fotografie. Ook richtte hij een onderwijsorganisatie op voor Pakistaanse vrouwen. Met zijn vrouw Rashida Raza organiseert hij tevens workshops over fotografie voor studenten, meisjes en straatkinderen in Pakistan en Afghanistan.

PORTRAITS (1979-2003)

PORTRAITS (1979-2003)

PORTRAITS (1979-2003)

PORTRAITS (1979-2003)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

RU KITCH, STREET PHOTOGRAPHY FROM THE PUNJAB (1950-2000)

TRAVELING PHOTO STUDIO (2000-2004)

Tien houten planken, vijftig bamboestokken, enkele strekkende meters stof en 24 lampen. Meer is in India niet nodig voor het oprichten van een mobiele fotostudio. Maar wie echt succes wil hebben investeert in handgeschilderde decors, enkele bordkartonnen Bollywoodsterren, een motorfiets en een levensgroot Disneyfiguur. Zo begon Rashid Shaikh 25 jaar geleden zijn Kulsum Studio. Hij trok ermee door het land, meestal in gezelschap van rondreizende theatermakers. Het legde hem geen windeieren. Vandaag de dag zijn er drie Kulsum Studio's. Een daarvan wordt bestiert door Asgar, de zoon van Rashid, die er soms tien maanden achtereen mee door het land toert. Zijn klandizie bestaat voornamelijk uit arme Indiërs. Tegen betaling van 35 eurocent laten zij voor even hun wens in vervulling gaan. Vooral poseren met een Bollywoodster is populair. Soms worden complete filmscènes nagespeeld. Maar ook religieuze voorstellingen en imitaties van luxe attributen doen het goed. Wel wordt er altijd maar één foto gemaakt. Met een extra druk op de knop zou de Kulsum Studio zijn winst verspelen.

TRAVELING PHOTO STUDIO (2000-2004)

TRAVELING PHOTO STUDIO (2000-2004)

TRAVELING PHOTO STUDIO (2000-2004)

TRAVELING PHOTO STUDIO (2000-2004)

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)

Tot in de jaren tachtig waren fototoestellen in Maleisië voornamelijk betaalbaar voor de upperclass en een klein deel van de middenklasse. De rest was aangewezen op lokale fotostudio's, waar al dan niet met behulp van rekwisieten een portretfoto kon worden gemaakt. Een van deze studio's, de Pakard Photo Studio in Malakka, was eigendom van het Chinese immigrantenechtpaar Tam Hong Lam. Zij begonnen hun winkel in 1959, twee jaar nadat de Federatie Maleisië onafhankelijk werd van het Britse rijk. In 1963 werd het schiereiland met het noordelijke deel van Borneo samengevoegd tot de staat Maleisië. Een stoet aan nieuwe Maleisiërs liet zich fotograferen in de Pakard Photo Studio. Zo ontstond onbedoeld een gedetailleerd sociaal-cultureel archief met beelden vol onschuld en intimiteit van de periode waarin Maleisië werd gevormd. Tam Hong Lam was een uitermate productieve fotograaf. Gedurende zijn leven ontving hij drie achtereenvolgende generaties in zijn studio.

De Maleisische fotokunstenares I-Lann Yee (Maleisië, 1971), in Another Asia vertegenwoordigd met SULU STORIES, gebruikte zijn fotoarchief voor een installatie. THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002), met foto's uit de periode van 1977 tot 1982 (oudere negatieven gingen bij een overstroming verloren), geeft zo een dwarsdoorsnede van de Maleisische geschiedenis. De Pakard Photo Studio bestaat nog steeds. Deze wordt op hetzelfde adres in Malakka geëxploiteerd door Tam Kwong Win, de zoon van Tam Hong Lam.

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)

THROUGH ROSE-COLOURED GLASSES (2002)