FARM (Zimbabwe, South Africa, Mozambique, Malawi, 1998-1999)

Een trotse vrouw in een veld, haar hand in de zij. Chipo is een boerin uit Zimbabwe, een land dat wordt geteisterd door politieke wanorde. Maar Chipo’s blik vertelt een ander verhaal. Het verhaal van plattelandsgebieden waar mensen werken die zich onlosmakelijk verbonden voelen met het land en die zich gesterkt voelen door de gemeenschap waar ze deel van uitmaken. Jackie Nickersons portretten combineren eenvoud met waardigheid en vormen een tegenwicht tegen het clichébeeld van Afrikaanse slachtoffers. Deze Afrikanen leven in wanhopige omstandigheden, maar uit hun lichamen spreekt kracht, uit hun ogen hoop.

FARM (Zimbabwe, Zuid-Afrika, Mozambique, Malawi, 1998-1999)

FARM (Zimbabwe, Zuid-Afrika, Mozambique, Malawi, 1998-1999)

FARM (Zimbabwe, Zuid-Afrika, Mozambique, Malawi, 1998-1999)

WHEN THE WATER ENDS (Kenia, Ethiopië, 2010)

In het voorjaar van 2010 reisde fotograaf Evan Abramson door het grensgebied van Kenia en Ethiopië om de gevolgen van klimaatverandering voor semi-nomadische stammen in kaart te brengen. Hij ontdekte dat een grotere frequentie van acute droogtes de spanningen voedt tussen stammen die afhankelijk zijn van het te schaarse water en de te schaarse weilanden. De Ethiopische regering verstoort met de bouw van een dam in de rivier Omo bovendien een cyclus die van levensbelang is voor een half miljoen mensen die leven van akkerbouw, veeteelt en visserij. Door een toevoer van kalasjnikovs valt nu al een toenemend aantal doden, maar de situatie zal alleen maar verder escaleren, vreest Abramson. Het draagt bij aan grootschalige migratie naar de stad, waar velen een leven van prostitutie en bedelarij wacht. – Een jonge man van de Nyangatom-stam bewaakt een waterplaats op de grens tussen Ethiopië en Kenia.

WHEN THE WATER ENDS (Kenia, Ethiopië, 2010)

March 3, 2010. A Dassanech teen armed with a Kalashnikov herds hundreds of cattle in the village of Toltale. Located in the no-man's-land between border posts in Kenya and Ethiopia, the Das-sanech here conduct repeated attacks on the neighbouring Turkana, stealing animals, destroying fishing nets and performing ritual killings to rise in their tribe's ranks. The killings also serve to help the Dassanech maintain control of the vast plains where the Omo River meets Lake Turkana.

WHEN THE WATER ENDS (Kenia, Ethiopië, 2010)

De uitgedroogde karkassen van verhongerde schapen, geiten en koeien die op een hoop zijn gegooid buiten het Turkana-dorp Todenyang. Een herinnering aan de vergaande gevolgen van drie jaar aanhoudende droogte voor de stammen van Noord-Kenia, die al duizenden jaren bijna volledig afhankelijk zijn van het water voor hun vee. – 28 februari 2010.

WHEN THE WATER ENDS (Kenia, Ethiopië, 2010)

In het oosten van de Omo Vallei graven ontheemde Somalische meisjes en vrouwen van de Gabra-clan met bekers en borden in het zand van een droge rivierbedding op zoek naar drinkwater. In 2008 en 2009 kwamen 107 Borana en Gabra om tijdens gevechten om water en weilanden in de buurt van de stad Arero. De Borana waren echter veruit in de meerderheid en vijfduizend Gabra werden gedwongen zich elders te vestigen. Drieduizend ontheemde Gabra hebben hun kamp opgezet buiten Hudet, een stad in de Somalische regio. Ze zijn bijna volledig afhankelijk van voedselhulp en steun van NGO’s. – 21 maart 2010.

DEADLY MIST (Nicaragua, 2005)

In de jaren zeventig en tachtig maakten de bananenproducenten Dole en Del Monte gebruik van Nemagon, een kankerverwekkende pesticide tegen microscopische wormen op bananen en ananasplanten. De toenmalige arbeiders lijden nu aan diverse ziektes, waaronder nierfalen, teelbal- en baarmoederhalskanker, broze botten en een sterk teruglopend zichtvermogen. Bovendien kwam hun nageslacht misvormd ter wereld. Dole en Del Monte weigeren uitspraken van de Nicaraguaanse justitie te erkennen, terwijl al in de jaren vijftig bekend was dat Nemagon bij laboratoriumratten vergelijkbare aandoeningen teweegbracht. In 1977 gelastte de EPA (Environmental Protection Agency) Amerikaanse bedrijven te stoppen met het gebruik van Nemagon, maar Dole en Del Monte bleven het product nog jaren gebruiken op plantages in Nicaragua en de Filipijnen. Zo zijn tienduizenden arbeiders onnodig aan de schadelijke stof blootgesteld.

DEADLY MIST (Nicaragua, 2005)

DEADLY MIST (Nicaragua, 2005)

DEADLY MIST (Nicaragua, 2005)

DEADLY MIST (Nicaragua, 2005)

QUIET CROSSINGS (Syrië, Libanon, 2008-2010)

Het platteland en de stad zijn in de 21e eeuw onlosmakelijk met elkaar vervlochten. Dat bewijzen de Koerdische migranten die George Awde volgde. Door politieke en sociaal-economische omstandigheden zien ze zich gedwongen hun plattelandsgemeenschappen in Syrië te verlaten en werk te zoeken in de grote stad. Velen vertrekken naar Beiroet, waar ze ondankbaar werk verrichten en de onzichtbare pijlers van de Libanese economie zijn. Terwijl de mannen in Libanon als slaven worden behandeld, kenmerkt de halfjaarlijkse trip huiswaarts zich juist door waardering. Voor deze mannen betekent masculiniteit: geld verdienen voor het thuisfront, sparen voor een huwelijk, streven naar zelfredzaamheid. Het platteland representeert niet slechts de weemoed naar hun verloren jeugd, maar ook de droom van een eigen Koerdische staat en de wetenschap dat het verleden de moed geeft om de beproevingen van het heden tegemoet te treden.
– Beiroet, 2010

QUIET CROSSINGS (Syrië, Libanon, 2008-2010)

Beiroet, 2010

QUIET CROSSINGS (Syrië, Libanon, 2008-2010)

Beiroet, 2010

QUIET CROSSINGS (Syrië, Libanon, 2008-2010)

Qamishli, 2010

QUIET CROSSINGS (Syrië, Libanon, 2008-2010)

Beiroet, 2008

THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY (2001-2002)

In zijn meermalen onderscheiden THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY brengt fotograaf Pablo Balbontin Arenas de biodiversiteit in de landbouwsector in kaart. Hoewel er gedurende tienduizend jaar landbouwgeschiedenis vele duizenden gewassen zijn verbouwd, worden er heden ten dage niet meer dan 150 actief gecultiveerd. Vier daarvan – mais, graan, rijst en aardappels – staan garant voor meer dan de helft van alle plantaardige voeding. Deze krimpende biodiversiteit zou reden moeten zijn voor bezorgdheid. Het maakt de voedselvoorraad en voedselveiligheid kwetsbaar, met de potato famine van het negentiende-eeuwse Ierland als afschrikwekkend voorbeeld. Balbontin Arenas heeft de ‘grote vier’ van het menselijk dieet als uitgangspunt genomen. In de vaak afgelegen, cultureel ongerepte gemeenschappen, won hij het vertrouwen van boeren en families. Zo brengt hij ons in contact met onze gedeelde rurale oorsprong.

THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY (2001-2002)

THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY (2001-2002)

THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY (2001-2002)

THE CUSTODIANS OF BIODIVERSITY (2001-2002)

HOME WORK (Vietnam, 2006-2008)

Zo’n driekwart van de bevolking van Vietnam leeft op en van het platteland. Maar door de explosieve groei van hoofdstad Hanoi – die ruim zes miljoen inwoners telt – staat de beschikbaarheid van landbouwgrond rond de metropool onder druk. Boeren proberen op deze trend in te spelen door zich niet langer toe te leggen op de klassieke landbouw, maar op productie van goederen als manden, textiel, palmhoeden en speelgoedbeesten. Daarmee bevinden de zo ontstane ‘ambachtsdorpen’ zich op het kruispunt van landbouw en industrie, van landelijk en stedelijk. Tessa Bunney bracht meer dan een jaar door in het gebied en portretteerde het dagelijkse leven van de slecht betaalde arbeiders. Haar kleurrijke beelden hebben een duistere ondertoon, want de economische groei en toenemende productie zorgen ook voor vervuiling en bedreigen tradities. – Cao, een dorp waar wierook wordt gemaakt.

HOME WORK (Vietnam, 2006-2008)

Huu Tu, een dorp waar Mien (dunne glasnoedels gemaakt van canna-zetmeel) wordt gemaakt.

HOME WORK (Vietnam, 2006-2008)

Chi Dong, een dorp waar zijderupsen worden gekweekt.

HOME WORK (Vietnam, 2006-2008)

Quang Phu Cau, een dorp waar wierookstokjes worden gemaakt.

HOME WORK (Vietnam, 2006-2008)

Vihn An, een dorp waar de mensen als rattenvangers werken.

TERRITORY OF BROKEN DREAMS (Rusland, 2007)

Voor veel inwoners van Russische miljoenensteden als Moskou en Sint Petersburg bestaat het platteland niet. Toch hoef je niet ver te reizen om half vergane dorpen te vinden waar veelal oudere mensen in bittere armoede leven. Het zijn de voormalige arbeiders van staatsboerderijen, de bejaarden en de werklozen, gestrand in ooit levendige dorpjes. Kinderen zie je nauwelijks, voorzieningen zijn opgeheven en gemeenschapzin heeft plaatsgemaakt voor eenzaamheid, alcoholmisbruik en misdaad. Demenkova’s sobere en sombere zwartwitfoto’s tonen niet alleen de erfenis van moderne urbanisatie, maar ook van de sovjetpolitiek, die was gericht op het onteigenen van landbouwgrond ten behoeve van collectieve boerderijen.

TERRITORY OF BROKEN DREAMS (Rusland, 2007)

TERRITORY OF BROKEN DREAMS (Rusland, 2007)

TERRITORY OF BROKEN DREAMS (Rusland, 2007)

TERRITORY OF BROKEN DREAMS (Rusland, 2007)

I’LL DIE FOR YOU (India, 2010)

In het afgelopen decennium kwam in India een schrikbarende trend aan het licht: meer dan 200.000 boeren pleegden zelfmoord. Velen hadden geld geleend om efficiëntere gewassen te kunnen verbouwen, maar konden hun schulden niet afbetalen. Door de razendsnelle transformatie die India doormaakte van een rurale naar een industriële, urbane samenleving met een open markt werden boeren voor grote problemen gesteld. Fotografe Laura El-Tantawy wil niet ingaan op de oorzaken, maar in haar spookachtige beelden de nadruk leggen op de band tussen de mens en het land. Die band wordt symbolisch weerspiegeld in de tekening van de huid van de mensen die ze portretteerde. Land en bewoner worden één en dezelfde, zegt ze. Wanneer de ene sterft, dan ook de ander.

I’LL DIE FOR YOU (India, 2010)

I’LL DIE FOR YOU (India, 2010)

I’LL DIE FOR YOU (India, 2010)

I’LL DIE FOR YOU (India, 2010)

DRIFTLESS (Verenigde Staten, 2007)

Soms lijkt het of het hart uit Amerika is gerukt. Gedreven door economische tegenslag trekken bewoners van de Midwest weg uit de dorpen, richting de kust, waar meer kansen liggen. De Amerikaanse staat Iowa is een schoolvoorbeeld: het landschap is gevuld met halve spookdorpen. Danny Wilcox Frazier legt de achterblijvers vast in dramatisch zwart-wit – landarbeiders en jagers, de amish, veteranen tijdens Memorial Day en de jongeren die hun verveling verdrijven. Zijn poëtische en duistere beelden laten een wereld zien die verdwijnt en die symbool staat voor elke gemeenschap die gebukt gaat onder het failliet van boerderijen en de sluiting van fabrieken. Zo legt hij de economische en sociale realiteit van ruraal Amerika bloot. – Een jong meisje droomt er van om net als haar oudere zuster koningin van het zomerfestival te worden. Conesville, Iowa.

DRIFTLESS (Verenigde Staten, 2007)

Graan lift. Frytown, Iowa.

DRIFTLESS (Verenigde Staten, 2007)

Feestje op een boerderij. Johnson County, 2006.

DRIFTLESS (Verenigde Staten, 2007)

Amish-meisjes lachen terwijl ze een religieus kaartspelletje spelen tijdens de oogst op de boerderij van de familie Miller buiten Kalona, Iowa.

DRIFTLESS (Verenigde Staten, 2007)

Op flessen schieten langs de Iowa-rivier. Johnson County, 2003.

FAMYLJE (Nederland, 2004-ongoing)

De familie van de Nederlandse fotografe Eva Gjaltema komt uit het Westerkwartier, een plattelandsgebied op de grens van de provincies Groningen en Friesland, en is generaties lang actief geweest in de akkerbouw en veeteelt. In 2004 begon Gjaltema met het vastleggen van het leven van haar grootouders. Om de familiegeschiedenis te bewaren, maar ook om een uitstervende manier van leven te laten zien. Met verschillende technieken en camera’s drukt ze gevoelens van liefde, verdriet, woede en onmacht uit. Daarbij maakt ze gebruik van eigen beeld, maar ook van documenten en foto’s uit het familiearchief. Het resultaat is een dialoog tussen de generaties en een ode aan een manier van leven die symbool staat voor het hele Noord-Nederlandse platteland.

FAMYLJE (Nederland, 2004-ongoing)

FAMYLJE (Nederland, 2004-ongoing)

FAMYLJE (Nederland, 2004-ongoing)

FAMYLJE (Nederland, 2004-ongoing)

CHILOÉ – LA CRUZ DEL SUR (Chili, 2008)

Er is een oud Chileens gezegde dat stelt dat er ‘in Chili nooit iets gebeurt’. Sinds de staatsgreep van Pinochet is dat niet meer houdbaar, al lijkt op de archipel Chiloé, 1100 kilometer ten zuiden van Santiago, de tijd goeddeels te hebben stilgestaan. De Belgische fotografe Brigitte Grignet bezocht de eilandengroep zeven jaar lang en leefde er zonder elektriciteit, warm stromend water of gezondheidszorg. Een primitief leven, rijk aan mythen over de constante worsteling met zee en land. Toch is het de vraag hoe lang die levensstijl nog zal blijven bestaan. Met de komst van nieuwe technologie, de ontwikkeling van toerisme en zalmboerderijen zijn economische veranderingen onafwendbaar – en daarmee het ondermijnen van eeuwenoude sociale structuren en culturele tradities. Grignet legde de Chilotes vast toen het nog kon. Het resultaat is een verhaal over een volk dat gelooft in spookschepen, heksen, God en de kracht van een gemeenschap.

CHILOÉ – LA CRUZ DEL SUR (Chili, 2008)

CHILOÉ – LA CRUZ DEL SUR (Chili, 2008)

CHILOÉ – LA CRUZ DEL SUR (Chili, 2008)

CHILOÉ – LA CRUZ DEL SUR (Chili, 2008)

TOXIC JEANS (Lesotho, 2009)

Toen de grote Amerikaanse kledingketen Gap besloot om de productie van jeans en T-shirts te verplaatsen naar Lesotho, betekende dat economisch een flinke oppepper voor een van de armste landen ter wereld. Inmiddels zijn er zo’n vijftig fabrieken actief, veelal in bezit van Taiwanezen. Maar er waren ook negatieve effecten, waaronder het dumpen van tonnen vervuild afval op onveilige locaties in bewoonde gebieden. De locaties trekken wanhopige mensen aan die tussen het vuil bruikbare spijkerstof en plastic hopen te vinden. Maar tegelijk komen ze in aanraking met schadelijke chemicaliën, naalden en scheermesjes. Bovendien worden de vuilstortplaatsen regelmatig in brand gestoken, waarbij veel kwalijke stoffen vrijkomen. –
Het produceren en verven van de jeans heeft geleid tot een humanitaire ramp met vergelijkbare gevolgen voor het milieu. Het plaatselijke water is blauw geworden van de verf en de gedumpte en verbrande restanten vervuilen de lucht.

TOXIC JEANS (Lesotho, 2009)

Het afval bevat schadelijke chemicaliën, naalden en scheermesjes. Vuilstortplaats Ha Tsosane, Maseru.

TOXIC JEANS (Lesotho, 2009)

Het chemische afval uit de kledingindustrie wordt naar vuilstortplaatsen afgevoerd en bedreigt daar de honderden mannen, vrouwen en kleine kinderen die het vuilnis doorzoeken op zoek naar bruikbaar materiaal.

TOXIC JEANS (Lesotho, 2009)

De rook van het smeulende afval leidt vaak tot aandoeningen aan de luchtwegen en branderige, tranende ogen. Vuilstortplaats Ha Tsosane, Maseru

TOXIC JEANS (Lesotho, 2009)

DEFORESTATION IN PAPUA (Papoea-Nieuw-Guinea, 2009)

Hoewel zeventig procent van Papoea-Nieuw-Guinea nog is bedekt met regenwoud, luidden diverse milieuorganisaties de afgelopen jaren de noodklok. Twee procent van het bos is gekapt, meer staat op de nominatie. Op langere termijn is dat een probleem voor de lokale bevolking, maar vooral voor de unieke flora en fauna. Ontbossing leidt tot een achteruitgang van biodiversiteit, fragmentatie van de natuurlijke habitat door de aanleg van wegen, een grotere kans op droogtes en bosbranden, klimaatveranderingen en een achteruitgang van de natuurlijke waterzuivering. Commerciële houtkap is niet de enige oorzaak van de ontbossing. Rond dorpen speelt het vergaren van brandhout en het creëren van weidegronden een rol. Vaak geven dorpelingen toestemming tot kap na de belofte van grote geldbedragen, die nooit worden betaald. Katharina Hesse fotografeerde de lokale bevolking in haar steeds kaler wordende leefomgeving.

DEFORESTATION IN PAPUA (Papoea-Nieuw-Guinea, 2009)

DEFORESTATION IN PAPUA (Papoea-Nieuw-Guinea, 2009)

DEFORESTATION IN PAPUA (Papoea-Nieuw-Guinea, 2009)

DEFORESTATION IN PAPUA (Papoea-Nieuw-Guinea, 2009)

LAND OF A THOUSAND STRUGGLES (India, 2006)

Terwijl de stedelijke gebieden van India in hoog tempo economisch opbloeien, blijft het platteland qua ontwikkelingsniveau ver achter. Het schaarser worden van landbouwgrond is een probleem, want de meerderheid van de Indiase bevolking is nog altijd boer. In de naam van de vooruitgang zijn de afgelopen zestig jaar honderdduizenden mensen van hun voorouderlijke grond verdreven om plaats te maken voor industriële projecten, of uit zichzelf weggetrokken omdat er in de regio geen werk was. Dit is een voedingbodem gebleken voor bewegingen die, soms gewelddadig, strijden voor het recht op arbeid. Soms met succes – de National Employment Guarantee Act van 2005 garandeert elk huishouden honderd dagen werk per jaar tegen een minimumloon – maar vaak zonder. Meer dan de ontwikkeling van de steden, zegt fotograaf Sohrab Hura, is de situatie op het platteland de maat voor de maatschappelijke gezondheid van de natie.

LAND OF A THOUSAND STRUGGLES (India, 2006)

LAND OF A THOUSAND STRUGGLES (India, 2006)

LAND OF A THOUSAND STRUGGLES (India, 2006)

LAND OF A THOUSAND STRUGGLES (India, 2006)

YANGTZE, THE LONG RIVER (China, 2010)

Hoewel zeer recent gemaakt, zijn Nadav Kanders foto’s van het leven langs de Jangtsekiang in China nooit meer te reproduceren – zo turbulent is de verandering waaraan China zich heeft overgegeven. Kander ziet de Jangtsekiang – de 6500 kilometer lange rivier die de levensader voor driehonderd miljoen Chinese burgers is – als metafoor voor die verandering. Hij reisde langs de rivier en legde een industrialiserend landschap vast, waarin de mens futiel en inwisselbaar lijkt. Kander streefde naar een intuïtieve aanpak, maar ontkwam niet aan politiek geladen, documentaire fotografie. Miljoenen boeren en inwoners van dorpen en kleine steden moesten wijken voor de vooruitgang. Kander toont een land dat haar verleden wegvaagt in een poging zichzelf in een verbazingwekkend en onnatuurlijk tempo op te werken tot ’s werelds dominante economische kracht. – Oorsprong van de Yangtze, Qinghai.

YANGTZE, THE LONG RIVER (China, 2010)

Reclamebord nabij Chongqing.

YANGTZE, THE LONG RIVER (China, 2010)

Brugconstructie nabij Chongqing

YANGTZE, THE LONG RIVER (China, 2010)

Metal Palm at Swimming Pool, Nanjing, Jiangsu

SPECULATION WORLD (Verenigde Staten, 2008-2009)

Overal langs de snelwegen in het binnenland van Florida zie je ze staan: de billboards die de bouw van idyllische woonprojecten aankondigen. Helaas hebben de mooie plaatjes weinig van doen met de realiteit van de verlaten, nooit voltooide instant gemeenschappen. De dromen werden aan diggelen geslagen op het aambeeld van de huizencrisis van 2007. Kariko’s luchtfoto’s van de nieuwbouwprojecten leggen de destructie en de wanhoop bloot: we zien de negatieve invloed die de projecten hebben op de omliggende landbouwgrond en de merkwaardige afwezigheid van bouwmachines tussen de niet-voltooide woningen. Terug op aarde, binnen de grenzen van de geplande gemeenschappen, waant de kijker zich in een postapocalyptisch landschap, waar de natuur langzaam terugvordert wat haar eerder is afgenomen.

SPECULATION WORLD (Verenigde Staten, 2008-2009)

SPECULATION WORLD (Verenigde Staten, 2008-2009)

SPECULATION WORLD (Verenigde Staten, 2008-2009)

SPECULATION WORLD (Verenigde Staten, 2008-2009)

THE WOMEN OF THE LAMANI TRIBE (India, 2005)

De Lamani-zigeuners in het zuiden van India behoren tot de laagste kasten in India. Hun tradities zijn zo goed als vergeten. Vaak leven ze in dorpjes rondom steden, waar de vrouwen gekleed gaan in standaard sari’s en niet in hun eigen handgemaakte kleren en zware zilveren juwelen. Om het traditionele leven van de Lamani te vinden, moet je naar afgelegen dorpen reizen, waar de Lamani wonen in lemen hutjes of rudimentaire stenen huizen die door de overheid zijn betaald. Hun landbouwvelden lijken op stukken woestijn. Ze snijden er suikerriet of hakken stenen fijn voor de aanleg van wegen. Ander werk is hun kaste niet toegestaan en met hun geringe opleiding ook niet haalbaar. Meisjes trouwen als ze een jaar of dertien zijn. Hoewel vrouwen hetzelfde werk doen als de mannen, krijgen ze maar een derde betaald van wat de mannen verdienen. Tegelijkertijd houden de vrouwen de familie overeind – door de financiën te regelen, de kinderen op te voeden en het huishouden te doen.

THE WOMEN OF THE LAMANI TRIBE (India, 2005)

THE WOMEN OF THE LAMANI TRIBE (India, 2005)

THE WOMEN OF THE LAMANI TRIBE (India, 2005)

OCCUPIED TERRITORIES (Frankrijk, 2010)

Jérémie Lenoirs luchtfoto’s van het Franse landschap trekken de natuur uit haar dagelijkse context en tonen de abstractie die de mens eraan heeft opgelegd. ‘Niet langer vertegenwoordigt de wereld onze herkenbare banale ideeën’, zegt hij. ‘Het is een verzameling vormen, die zich herhaalt en culmineert tot ze van elke betekenis is ontdaan.’ Deze realiteit is er een van radicale geometrie, totalitaire lijnen of juist verwarrende grenzen. Zo hoopt Lenoir het landschap tot symbool te maken van onze maatschappij en onze ideeën. Hij legt de vinger op een zere plek: de tegenstrijdigheden in ons denken. Ondanks dat we nog nooit zoveel over de bescherming van het milieu hebben gesproken, vervuilden we het milieu ook nog nooit zoveel. En terwijl we ons liberale economische model aan serieuze kritiek onderwerpen, blijven we de doelen van dat model in ere houden. Ook dat laat het gereconstrueerde landschap zien. – Waterways. Machecoul, Loire-Atlantique (44), France

OCCUPIED TERRITORIES (Frankrijk, 2010)

Urban Resurgence. Tours, Indre-et-Loire (37), France.

OCCUPIED TERRITORIES (Frankrijk, 2010)

Row of Flowers. Angers, Maine-et-Loire (49), France

OCCUPIED TERRITORIES (Frankrijk, 2010)

Circuit Car. Argenton-les-Vallées, Deux-Sèvres (79), France.

NIGER DELTA (Nigeria, 2007)

Geen land ter wereld heeft zo onder het bezit van olie te lijden als Nigeria. Terwijl een kleine elite en buitenlandse multinationals miljarden verdienen aan de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen, leven de inwoners van de Nigerdelta veelal op of onder de armoedegrens. Zij krijgen vooral te maken met de negatieve bijwerkingen van de olieproductie. Door slecht onderhoud en sabotage stroomt jaarlijks net zoveel olie in het kwetsbare leefmilieu als bij de ramp met de Exxon Valdez vrijkwam. Akkers raken onbruikbaar, viswateren veranderen in zwarte stromen en moerasgebieden liggen er levenloos bij. Kadir van Lohuizen legde in confronterende beelden het leven vast van mensen wier levens ongewild in het teken van olie staan. Het is een leven in de schaduw van uitslaande branden, met de voeten in het waardeloze zwarte goud.

NIGER DELTA (Nigeria, 2007)

NIGER DELTA (Nigeria, 2007)

NIGER DELTA (Nigeria, 2007)

NIGER DELTA (Nigeria, 2007)

TELLING TIME (Roemenië, 2004-2008)

Al meer dan twintig jaar legt de Franse fotograaf Philippe Lopparelli zich toe op het ontdekken van afgelegen, vergeten en tijdloze streken. De sociale codes, minder aangetast door modernisering, lijken inmiddels in weinig meer op de onze. Zoals in de Karpaten, een bergketen die zich onder meer over Roemenië uitstrekt. Het is een bosrijk en erg dunbevolkt gebied met fabuleuze vergezichten, waarin het slot van de infame Graaf Dracula zich zou bevinden. Lopparelli focust op de oprechtheid van de bevolking en hun traditionele levensstijl. TELLING TIME probeert de rustige eb en vloed van het plattelandsleven te vangen, teruggeworpen in een voorbije tijd.

TELLING TIME (Roemenië, 2004-2008)

TELLING TIME (Roemenië, 2004-2008)

TELLING TIME (Roemenië, 2004-2008)

TELLING TIME (Roemenië, 2004-2008)

WHOSE LAND IS THIS ANYWAYS? (Brazil, 2008)

De kloof tussen arm en rijk is in weinig landen zo groot als in Brazilië. Dat heeft mede te maken met een systeem van landbezit dat stamt uit koloniale tijden. De helft van de landbouwgrond is in bezit van slechts één procent van de bevolking. De laatste decennia hebben duizenden landloze boeren en activisten het recht in eigen hand genomen door braakliggend land te bezetten, in de hoop dat ze het hun thuis mogen noemen door het in cultuur te brengen. Daarin zien ze zich gesteund door de Braziliaanse grondwet, die stelt dat ontgonnen land productief moet zijn. Denise Militzer trok naar een tijdelijk kampement van de Central Única dos Trabalhadores (CUT). De CUT organiseert het verzet van landloze arbeiders uit de grote stad, maar krijgt daarbij te maken met tegenstand van rijke landeigenaren. Al 1500 landloze armen zijn bij confrontaties omgekomen. Militzer brengt de leefomstandigheden in het kamp in beeld en vraagt zo aandacht voor de strijd van de landlozen.

WHOSE LAND IS THIS ANYWAYS? (Brazil, 2008)

WHOSE LAND IS THIS ANYWAYS? (Brazil, 2008)

WHOSE LAND IS THIS ANYWAYS? (Brazil, 2008)

WHOSE LAND IS THIS ANYWAYS? (Brazil, 2008)

LEFT BEHIND (Tadzhikistan, 2007)

Ten tijde van de Sovjet-Unie was de deelrepubliek Tadzjikistan de voornaamste producent van katoen. De privatisering en liberalisering die na de onafhankelijkheid werden ingevoerd, waren funest voor individuele boeren, die hun inkomens zagen kelderen. Het was het startsein voor een uittocht van geschoold landbouwpersoneel, dat vooral naar Kazachstan en Rusland trekt om er geld te verdienen voor het thuisfront. De 800 miljoen dollar die zo jaarlijks binnenkomt, is broodnodig voor het armste land in Centraal-Azië. Maar er is een keerzijde, vooral voor de achtergebleven vrouwen, die voor kinderen en ouden van dagen zorgen, het huishouden runnen en verantwoordelijk zijn voor de oogst. Mashid Mohadjerin portretteerde de vrouwen, kinderen en ouderen van Tadzjikistan. Het zijn beelden van een leven dat in het teken staat van hard werken en wachten.

LEFT BEHIND (Tadzhikistan, 2007)

LEFT BEHIND (Tadzhikistan, 2007)

LEFT BEHIND (Tadzhikistan, 2007)

LEFT BEHIND (Tadzhikistan, 2007)

BANTA – STAINED MEMORY (Japan, 2008)

Banta is de benaming van de indrukwekkende kliffen van het Japanse eiland Okinawa. Jarenlang droeg Osamu James Nakagawa de herinnering met zich mee van de eerste keer dat hij er bovenop stond. De angstwekkende hoogte en eindeloze historie leken nog meer kracht te krijgen door het canvas van lucht en zee. In 2008 keerde Nakagawa terug naar Okinawa om af te dalen en de kliffen vanuit een ander perspectief te ervaren. De schaduwen die over de kliffen speelden, de witte kraters in het lijmsteen en de diepzwarte grotten waren ‘kale herinneringen aan alles waar deze kliffen getuige van zijn geweest’. Uiteindelijk keerde hij huiswaarts met duizenden beelden. ‘Toen ik de originele digitale beelden bewerkte en opnieuw onderging, werden deze kliffen een metafoor voor Okinawa’s geschiedenis’, zegt Nakagawa, ‘maar ook digitaal gemanipuleerde, superechte visies van het heen en weer geslingerd worden tussen gevoelens van angst en schoonheid.’

BANTA – STAINED MEMORY (Japan, 2008)

BANTA – STAINED MEMORY (Japan, 2008)

SOLD OUT (Finland, 2005-2009)

De krimp van het platteland is in veel West-Europese landen een relatief probleem. Voor noodzakelijke voorzieningen kunnen mensen vaak terecht in nabijgelegen, grotere woonkernen. In Scandinavië vormt een bevolkingsafname vaak een veel directere bedreiging voor de levensvatbaarheid van een gemeenschap. De afstanden zijn groter en de bevolkingsdichtheid is lager. Sirpa Päivinen trok jarenlang door haar eigen Finland en fotografeerde dorpswinkels, cafés en tankstations die letterlijk waren uitverkocht. Niet alleen door de afname van de lokale bevolking en dus van het potentiële klantenbestand, maar ook door de concurrentie van megasupermarkten in grotere woonkernen. Haar portrettengalerij van desolate gebouwen is een requiem voor het Finse platteland.

SOLD OUT (Finland, 2005-2009)

SOLD OUT (Finland, 2005-2009)

SOLD OUT (Finland, 2005-2009)

SOLD OUT (Finland, 2005-2009)

NDEUPE (Senegal, 2009)

In de twintig jaar dat Afrikaanse bootvluchtelingen Europa hebben proberen te bereiken, zijn er 13.000 verdronken, terwijl er nog vijfduizend worden vermist. Onder hen zijn veel vissers uit Senegal. Gedwongen door de concurrentie van grootschalige westerse vissersboten, probeerden ze de oversteek te maken. De verdronken vissers blijven aanwezig in de leegte die ze achterlaten – de verlaten kamers, de treurende harten van familieleden. Als onderdeel van haar langlopende project IMMIGRATION CLANDESTINE fotografeerde Judith Quax de ndeupe, een animistisch ritueel van het Lebou-volk uit Senegal. Vrouwen dansen daarbij op de maat van opzwepende drums rond de verlaten vrouw om in contact te komen met de geestenwereld. De heilige geesten worden gezien als leveranciers van geluk en beschermers tegen ongeluk. Voor de achterblijvers in de vissersdorpen nabij Dakar is dit de enige vorm van therapie die ze ter beschikking staat.

NDEUPE (Senegal, 2009)

NDEUPE (Senegal, 2009)

NDEUPE (Senegal, 2009)

NDEUPE (Senegal, 2009)

TOBACCO FARMING IN INDIA AND CHINA (India, China, 2009-2010)

Het gaat goed met de tabaksindustrie van de twee voornaamste producenten, China en India. Ondanks de crisis stijgen de winsten en de koersen van bedrijven als Philip Morris en British American Tobacco. In China is tabak de voornaamste motor van de economische groei van de provincie Yunnan. De landelijke gebieden, waar 87 procent van de bevolking leeft, profiteren hier echter nauwelijks van. Een tabaksboer in Yunnan verdient hooguit een kwart van wat een reguliere boer verdient. Toch worden duizenden hectares landbouwgrond waarop oorspronkelijk groenten werden verbouwd, ingezet voor de tabaksproductie. Hetzelfde geldt voor India, waar 850.000 vaak onderbetaalde arbeiders werken op 100.000 hectare tabaksvelden. Het toont de macht van een industrie die verantwoordelijk is voor kinderarbeid, vervuiling en uitbuiting.

TOBACCO FARMING IN INDIA AND CHINA (India, China, 2009-2010)

TOBACCO FARMING IN INDIA AND CHINA (India, China, 2009-2010)

TOBACCO FARMING IN INDIA AND CHINA (India, China, 2009-2010)

TOBACCO FARMING IN INDIA AND CHINA (India, China, 2009-2010)

DE WEG (Marokko, 2010)

Langs de gehele kust van de Middellandse Zee is de Marokkaanse overheid bezig een doorgaande verbinding aan te leggen. Van Tanger in het westen naar Saïdia in het oosten in zeven uur, dat is het doel. De ontsluiting van dit traditioneel achtergebleven gebied wordt deels gerealiseerd door bestaande wegen te verbreden en deels door een nieuwe weg aan te leggen. Bij Saïdia is een toeristencentrum verrezen, met een haven, een kasbah en nieuwe appartementen en huizen. Ook worden er golfterreinen en parken aangelegd. Maar wat betekent de weg voor de levens van de mensen die in deze regio wonen? Met het openen van het platteland kan ook de vooruitgang en de moderniteit haar intrede doen. Maar hoeveel zal er verloren gaan?

DE WEG (Marokko, 2010)

DE WEG (Marokko, 2010)

DE WEG (Marokko, 2010)

DE WEG (Marokko, 2010)

BADLANDS (Spanje, 2009)

De Spaanse provincie Almería is na het vertrek van de Moren eeuwenlang een achtergebleven gebied geweest. De laatste decennia is de ontwikkeling van Almería echter in een stroomversnelling geraakt. Glimmende zeeën van plastic verraden de aanwezigheid van de tuinbouw, er verrezen dure hotelcomplexen en in het ruige, woestijnachtige landschap vind je het bijgepunte groen van de golfbaan. Maar er is niet alleen maar vooruitgang. Arbeidsmigranten leven in primitieve behuizingen in de wildernis, gemaakt van plastic en met touwtjes bijeengebonden. Corinne Silva ziet Almería als een microkosmos – de geglobaliseerde wereldeconomie in het klein. De actoren in deze postindustriële wereld – de Noord-Afrikaanse migranten, de golftoeristen, de pensionado's – leven strikt gescheiden levens, maar Silva legt de frictie tussen het opzichtig kunstmatige en de verborgen onderliggende economische realiteit genadeloos bloot.

BADLANDS (Spanje, 2009)

BADLANDS (Spanje, 2009)

BADLANDS (Spanje, 2009)

HOME PALACE (Roemenië, 2008-ongoing)

Sinds de val van het communisme heeft er vanuit Roemenië een grootschalige arbeidsmigratie plaatsgevonden. Dit is gepaard gegaan met de opkomst van een curieus fenomeen: de villa als incarnatie van de vertrokken arbeider. Op het Roemeense platteland zijn absurd grote huizen gebouwd die nauwelijks worden gebruikt, omdat de eigenaar voltijd in het buitenland werkt. Ouderen, die samen met wat achtergelaten kinderen de rurale gebieden bevolken, kiezen er voor in hun oude woningen te blijven. Het resultaat: spookdorpen van nieuwbouwwoningen. De jonge Roemeense fotografe Larisa Sitar legde de huizen in hun desolate treurigheid vast. De eigenaren in het westen trotseren miserabele omstandigheden om zo’n veredeld vakantiehuis te kunnen bezitten. De huizen fungeren als statussymbool en moeten de voortdurende afwezigheid van hun bezitters compenseren. Zo bewaakt de migrant zijn sociale positie in het achtergelaten land.

HOME PALACE (Roemenië, 2008-ongoing)

HOME PALACE (Roemenië, 2008-ongoing)

HOME PALACE (Roemenië, 2008-ongoing)

HOME PALACE (Roemenië, 2008-ongoing)

LIFE IN BLUE (Tsjechië, 2006-2009)

Wereldwijd trekken mensen van het platteland naar de stad, maar veel stedelingen blijven hunkeren naar het platteland. In het zuiden van Tsjechië vind je ze aan de boorden van een waterreservoir. Ze hebben er tweede huizen gebouwd, uitzinnig vormgegeven, en dompelen zich onder in de magie van de regio. Evzen Sobek vraagt zich met LIFE IN BLUE af hoe deze vakantiegemeenschap is opgebouwd en functioneert. Maar ook wat mensen drijft om korter of langer op te gaan in een vreemd soort leegte. Is het de meditatieve kwaliteit van het platteland? Het gemak waarmee, ver weg van het hectische stadsbestaan, informele contacten tot stand komen? Of is het de drang om deel uit te maken van een compacte gemeenschap, iets wat in de stad onmogelijk lijkt? Sobeks bijna buitenaardse beelden geven geen antwoord, maar ze laten de vragen nog lang nasmeulen.

LIFE IN BLUE (Tsjechië, 2006-2009)

LIFE IN BLUE (Tsjechië, 2006-2009)

LIFE IN BLUE (Tsjechië, 2006-2009)

LIFE IN BLUE (Tsjechië, 2006-2009)

TRACES (China, 2010)

In een land dat zo’n heftige ontwikkeling doormaakt als China, is het landschap zelf een uiting van die verandering. Grote stukken land die millennia lang voor landbouw zijn gebruikt, zijn ten prooi gevallen aan industriële krachten. Ian Tehs TRACES laat in buitenaards aandoende, bijna abstracte panorama’s zien hoe het Chinese landschap is herschapen. Het zijn beelden zonder menselijke aanwezigheid – op het eerste gezicht episch, cinematografisch en adembenemend, maar tegelijkertijd tonen ze met welke ontzagwekkende kracht de mens het landschap tot slaaf van zijn ondernemingen maakt. De lagen van de recente geschiedenis komen bloot te liggen, zoals in een archeologisch onderzoek. Zo plaatst Teh zijn publiek in een dubbele positie. Laat het zich verleiden door de schoonheid van het beeld of dringt de werkelijke betekenis door?

TRACES (China, 2010)

TRACES (China, 2010)

TRACES (China, 2010)

NOMADSLIFE (1999-ongoing)

In NOMADSLIFE volgt Jeroen Toirkens, fotograaf en voorzitter van de gelijknamige stichting, het leven van verschillende nomadische volken in Centraal-Azië, Rusland, Mongolië en de Arctische gebieden. Hier leven ze onder vaak extreme omstandigheden in symbiose met natuur en klimaat. Toirkens laat zien dat veel nomaden zich na de val van het communisme weer hebben bekeerd tot oude tradities en de open vlakte. Bovendien organiseren steeds meer inheemse bevolkingsgroepen zich op het gebied van politiek en cultuur. Toirkens laat echter ook de keerzijde van het nomadenleven zien. Corruptie, problemen met landrechten en wijdverbreid alcoholisme hebben hun weerslag op inheemse volken. En door globalisering, droogte, armoede en klimaatverandering is het steeds moeilijker om vast te houden aan de oorspronkelijke manier van leven.

NOMADSLIFE (1999-ongoing)

NOMADSLIFE (1999-ongoing)

NOMADSLIFE (1999-ongoing)

NOMADSLIFE (1999-ongoing)

A STONE’S THROW (Polen, 2009)

De geschiedenis van het Poolse platteland is getekend door de vorming van communistische collectieve boerderijen. Na een proces van onteigening en verbanning werden ze gesticht op de grond van oude landgoederen. Hoewel volslagen onproductief, waren de staatsboerderijen een kleine halve eeuw het uithangbord van de socialistische overwinning op de bourgeoisie. Maar als symbolen van het gehate systeem, verdwenen ze na de omwenteling van 1989, waarna de bewoners andermaal door tragedie werden getroffen. Sommigen zagen kans hun leven ten goede te keren, maar velen misten de aansluiting. Tomasz Tomaszewski wil in A STONE’S THROW de bevolking van het Poolse platteland eren. In tegenstelling tot officiële verklaringen, zegt hij, zijn ze gemarginaliseerd en in de steek gelaten, een blinde vlek in het collectieve geheugen. Zijn foto’s kenmerken zich door woede over de destructie van een erfenis en compassie met mensen die er het beste van proberen te maken. Zo verkleint hij de afstand tot een wereld waar we gewoonlijk plankgas langs rijden.

A STONE’S THROW (Polen, 2009)

A STONE’S THROW (Polen, 2009)

A STONE’S THROW (Polen, 2009)

A STONE’S THROW (Polen, 2009)

BLOOD SPLINTER OF JUTE / STONE WORKERS OF JAFLONG (Bangladesh, 2008)

Bangladesh is een land met grote problemen en uitdagingen. Overbevolkt en kwetsbaar vanwege de terugkerende overstromingen leeft het aan de frontlinie van sociaal-economische vraagstukken en klimaatverandering. In de series BLOOD SPLINTER OF JUTE en STONE WORKERS OF JAFLONG licht Munem Wasif twee aspecten van het moderne Bangladesh uit. De eerste serie staat stil bij de teloorgang van de jute-industrie, ooit dé motor van de economie. Jutefabrieken worden gesloten, met alle gevolgen van dien voor gemeenschappen die van de jute-industrie afhankelijk waren. De tweede serie laat de arbeiders zien die stenen winnen die zijn meegesleept door de stroom van de rivier Piyain. De stenen zijn nodig om de opbloeiende bouwsector van materiaal te voorzien. Terwijl de stenen worden gebruikt om villa’s te bouwen in Dhaka, verdienen de arbeiders – waaronder veel vrouwen en kinderen – minder dan twee dollar per dag.

BLOOD SPLINTER OF JUTE / STONE WORKERS OF JAFLONG (Bangladesh, 2008)

BLOOD SPLINTER OF JUTE / STONE WORKERS OF JAFLONG (Bangladesh, 2008)

BLOOD SPLINTER OF JUTE / STONE WORKERS OF JAFLONG (Bangladesh, 2008)

BLOOD SPLINTER OF JUTE / STONE WORKERS OF JAFLONG (Bangladesh, 2008)

HIGHWAY LANDSCAPES OF JAPAN (Japan, 2007-2008)

Na de Tweede Wereldoorlog, toen Japan nog grotendeels onverharde wegen kende, is er een hoogwaardig wegennet gecreëerd dat een motor was voor de explosieve economische groei van de jaren zeventig en tachtig. Inmiddels ligt er negenduizend kilometer snelweg in Japan – en niet alleen tussen en rond de sterk gegroeide steden. Het platteland heeft te lijden onder bevolkingskrimp en hoopt met de aanleg van wegen bedrijven naar hun regio’s te lokken. Voor werkgelegenheid is de plattelandsbevolking bovendien afhankelijk van de aanleg van publieke werken. De overheid heeft zichzelf met deze projecten diep in de schulden gestoken – een onhoudbare situatie. Inamiya Yasuto toont in grimmig zwart-wit het moderne, geasfalteerde landschap. Hij ziet het als een waarschuwing voor andere tijgereconomieën die een Japans model hanteren voor hun economische ontwikkeling.

HIGHWAY LANDSCAPES OF JAPAN (Japan, 2007-2008)

HIGHWAY LANDSCAPES OF JAPAN (Japan, 2007-2008)

HIGHWAY LANDSCAPES OF JAPAN (Japan, 2007-2008)

HIGHWAY LANDSCAPES OF JAPAN (Japan, 2007-2008)

TONGA – BELOW SEA LEVEL (Tonga, 2010)

Het veranderende klimaat bedreigt niet alleen de bewoners van diverse eilanden in de Stille Oceaan, het bedreigt zelfs het voortbestaan van de fysieke eilanden. Vanuatu, officieel het gelukkigste land op aarde, ziet blootliggende koraalriffen bij springtij al onderlopen en vreest uiteindelijk zelf kopje onder te gaan. Hetzelfde geldt voor de Polynesische eilandengroep Tonga. Hoewel wetenschappers van mening verschillen over de ernst van de zeespiegelstijging, tonen harde data aan dat de zeespiegel rond Tonga het afgelopen decennium tien centimeter is gestegen. Antonio Zambardino past twee methoden toe om dit moeilijk zichtbaar te maken proces fotografisch uit te beelden. Hij liet bewoners van Tonga poseren in het water, alsof het ergste scenario al had plaatsgevonden. Daarnaast bracht hij de cycloonschade en de erosie van Tonga’s de kustlijn van in beeld. Want temperatuurstijging leidt niet alleen tot een hogere zeespiegel, het leidt ook tot meer vernietigende cyclonen.

TONGA – BELOW SEA LEVEL (Tonga, 2010)

TONGA – BELOW SEA LEVEL (Tonga, 2010)

TONGA – BELOW SEA LEVEL (Tonga, 2010)

TONGA – BELOW SEA LEVEL (Tonga, 2010)

OUTSKIRTS OF STEEL (Brazilië, 2008-ongoing)

De Vale do Aço, een regio in het hart van de Braziliaanse deelstaat Minas Gerais, is sinds de jaren zestig een epicentrum van staalindustrie. De 750.000 inwoners van de grootste steden in de vallei leven tussen tientallen kleinere en grotere staalfabrieken die verantwoordelijk zijn voor ernstige vervuiling. De afgelopen twee jaar spreidt de industrialisatie zich echter ook uit voorbij de grenzen van het stedelijk gebied. Op het platteland schieten zinken hangars als paddestoelen uit de grond. Ze bedreigen fragiele gemeenschappen die van zandwinning en landbouw leven. Zoals fotograaf Rodrigo Zeferino zegt: ‘De plattelandsbewoners slapen met de herrie van metaal in hun hoofd.’ Velen voelen zich opgejaagd en in de toekomst zullen ze waarschijnlijk opgaan in het cultureel homogene stadsleven. OUTSKIRTS OF STEEL documenteert een plattelandscultuur die onder vuur ligt, voordat ze voorgoed verdwijnt.

OUTSKIRTS OF STEEL (Brazilië, 2008-ongoing)

OUTSKIRTS OF STEEL (Brazilië, 2008-ongoing)

OUTSKIRTS OF STEEL (Brazilië, 2008-ongoing)

PLATOON (Afghanistan, 2008-2009)

In de Oost-Afghaanse provincie Khost beschermen Amerikaanse soldaten en Afghaanse veiligheidstroepen een van de belangrijkste passen in het gebied. Hun missie is het beveiligen van de belangrijkste weg die Khost met de hoofdstad Kabul verbindt. Bij thuiskomst blijkt hoe hoog de prijs is die soldaten voor dit gevaarlijke werk betalen. Verschillende soldaten kampen met een posttraumatische stressstoornis en eentje pleegt zelfmoord. Ondertussen maken de collega’s uit hun peloton zich op voor een nieuwe tour of duty in Afghanistan.

PLATOON (Afghanistan, 2008-2009)

PLATOON (Afghanistan, 2008-2009)

PLATOON (Afghanistan, 2008-2009)

PLATOON (Afghanistan, 2008-2009)

AMERICAN WARS (Verenigde Staten, Afghanistan, Irak, 2006-ongoing)

Sinds begin 2006 fotografeert freelance fotograaf Peter van Agtmael de gevolgen van de oorlogen van de Verenigde Staten – thuis en in het buitenland. In Afghanistan en Irak gaat hij mee met nachtelijke huiszoekingen, op zoek naar wapens en materialen om bommen te maken. Hij toont hoe gewonde soldaten per helikopter worden geëvacueerd en in militaire hospitalen herstellen. Terug in de VS legt hij vast hoe soldaten hun leven na alle verschrikkingen van het front weer oppakken en hoe de families van gevallenen omgaan met hun verlies.

AMERICAN WARS (Verenigde Staten, Afghanistan, Irak, 2006-ongoing)

AMERICAN WARS (Verenigde Staten, Afghanistan, Irak, 2006-ongoing)

AMERICAN WARS (Verenigde Staten, Afghanistan, Irak 2006-ongoing)

AMERICAN WARS (Verenigde Staten, Afghanistan, Irak, 2006-ongoing)

IRAQ: THE SPACE BETWEEN (Irak, 2005-2007)

In de lente van 2005, wanneer het sektarische geweld in Irak een eerste piek bereikt, vertrekt de Duitse fotograaf Christoph Bangert in opdracht van The New York Times naar het oorlogsgebied. De jaren erop is hij een van de weinige westerse journalisten die de oorlog in beeld brengt. Bangert werkt er meestal onafhankelijk en gaat slechts af en toe embedded mee met Amerikaanse, Britse en Irakese troepen

IRAQ: THE SPACE BETWEEN (Irak, 2005-2007)

IRAQ: THE SPACE BETWEEN (Irak, 2005-2007)

IRAQ: THE SPACE BETWEEN (Irak, 2005-2007)

IRAQ: THE SPACE BETWEEN (Irak, 2005-2007)

SIMULATING IRAQ (Verenigde Staten, 2008-2010)

Op militaire bases in de Verenigde Staten worden in speciale ruimtes de oorlogsgebieden in Irak en Afghanistan nagebootst. Met specifieke architectuur, voorwerpen en kostuums, maar ook met Amerikaanse soldaten en burgers die Iraki’s en Afghanen spelen. Deze ruimtes zijn bedoeld als imitaties, maar nemen volgens Beckett een eigen werkelijkheid aan. Voor de soldaten zijn ze immers deel van hun voorbereiding op de echte oorlog waarin ze zichzelf binnen afzienbare tijd zullen terugvinden.

SIMULATING IRAQ (Verenigde Staten, 2008-2010)

SIMULATING IRAQ (Verenigde Staten, 2008-2010)

SIMULATING IRAQ (Verenigde Staten, 2008-2010)

APPROPRIATING KAMP HOLLAND (2009)

Sinds 2003 bezocht de Nederlandse fotografe Gitta van Buuren meermalen unembedded Afghanistan. In 2009 logeerde ze in Kamp Holland, de basis van de Nederlandse troepen in de provincie Uruzgan, omdat ze in het nabijgelegen Tarin Kowt fotografietraining gaf aan Afghaanse medewerkers van Nederlandse hulporganisaties en hun lokale partners. Tijdens haar verblijf heeft Van Buuren de zithoeken en naambordjes gefotografeerd waarmee militairen hebben geprobeerd zich de vreemde en vervreemdende omgeving van de basis eigen te maken.

APPROPRIATING KAMP HOLLAND (2009)

APPROPRIATING KAMP HOLLAND (2009)

APPROPRIATING KAMP HOLLAND (2009)

THEY ONCE WERE CHILDREN (Rwanda, 2008)

Terwijl de rest van de wereld toekeek, werden halverwege de jaren negentig in Rwanda honderdduizenden Tutsi’s door extremistische Hutu’s afgeslacht. Het aantal slachtoffers wordt geschat op een half miljoen tot een miljoen. De Rwandese genocide heeft een hele generatie wezen achtergelaten die door dit bloedbad zijn getraumatiseerd. Naast de toekomstdromen van deze levende slachtoffers laat Kathryn Cook in haar foto’s zien hoe voor deze jonge mannen en vrouwen elke dag is gevormd door de herinnering aan de genocide.

THEY ONCE WERE CHILDREN (Rwanda, 2008)

THEY ONCE WERE CHILDREN (Rwanda, 2008)

THEY ONCE WERE CHILDREN (Rwanda, 2008)

THEY ONCE WERE CHILDREN (Rwanda, 2008)

CEREMONIE VOOR JEROEN HOUWELING EN MARC HARDERS (Afghanistan, 2010)

In april 2010 werden korporaal van de mariniers Jeroen Houweling en marinier Marc Harders gedood toen zij in een Viking-rupsvoertuig in het Deh Reshan-gebied in Afghanistan slachtoffer werden van een bermbom. In Kamp Holland in Tarin Kowt ging de vlag halfstok en werd met een traditionele erehaag afscheid genomen voordat de lichamen zouden worden teruggebracht naar Nederland. Met deze erehaag, die start in het inzetgebied en eindigt bij de nabestaanden, werden de gevallenen symbolisch op hun laatste reis begeleid en beschermd.

CEREMONIE VOOR JEROEN HOUWELING EN MARC HARDERS (Afghanistan, 2010)

CEREMONIE VOOR JEROEN HOUWELING EN MARC HARDERS (Afghanistan, 2010)

ANTI-PERSONNEL (2004)

Landmijnen zijn er in een schier eindeloze variatie aan vormen, ontwerpen en materialen, blijkt uit de foto’s van Raffaël Dallaporta. Van een glazen landmijn en thuisgemaakte mijnen tot een landmijn met de sinistere bijnaam ‘de bezem’, omdat na explosie van de mijn duizend stukken scherp metaal rondvliegen die korte metten maken met alles in hun directe omgeving. Dallaporta haalde de landmijnen en enkele andere munitiestukken uit hun ‘natuurlijke’ omgeving en fotografeerde ze zoals een reclamefotograaf exclusieve horloges zou fotograferen.

ANTI-PERSONNEL (2004)

ANTI-PERSONNEL (2004)

ANTI-PERSONNEL (2004)

ANTI-PERSONNEL (2004)

OCCUPATION SOLDIER (Nederland, 2009)

OCCUPATION SOLDIER toont de vorming van Nederlandse militairen die zullen worden uitgezonden naar een oorlogsgebied. Wanneer de rekruten van de Luchtmobiele Brigade arriveren zijn sommige van hen niet ouder dan zeventien jaar. Ze arriveren in normale burgerkleding, een weekendtas in de hand. In de Oranje-Barakken in Schaarsbergen zeggen ze hun leven als burgers vaarwel, om op te gaan in de Alfa- en Bravo-compagnie. Een half jaar later zijn ze klaargestoomd voor hun uitzending.

OCCUPATION SOLDIER (Nederland, 2009)

OCCUPATION SOLDIER (Nederland, 2009)

OCCUPATION SOLDIER (Nederland, 2009)

OCCUPATION SOLDIER (Nederland, 2009)

BIJGELOOF ALS NOODZAAK: NEDERLANDSE MILITAIREN IN AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

In 2008 bezocht Lodewijk Duijvestein de Nederlandse militairen in de Afghaanse provincie Kandahar. Al snel na aankomst viel hem het verschil op tussen het beeld van de oorlog in Nederland en de alledaagse Afghaanse werkelijkheid. ‘Het was er iedere dag heel, heel erg oorlog’, zoals Duijvestein zegt. Geen wonder dat van de groep militairen waarmee hij optrok bij aankomst in Afghanistan niemand een geluksamulet droeg, maar drie maanden later er niemand was zonder.

BIJGELOOF ALS NOODZAAK: NEDERLANDSE MILITAIREN IN AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

BIJGELOOF ALS NOODZAAK: NEDERLANDSE MILITAIREN IN AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

BIJGELOOF ALS NOODZAAK: NEDERLANDSE MILITAIREN IN AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

BIJGELOOF ALS NOODZAAK: NEDERLANDSE MILITAIREN IN AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

TALIBAN BURNING (Afghanistan, 2005)

In oktober 2005 staken Amerikaanse soldaten in Kandahar twee dode Talibanstrijders in brand. Uit de speaker op hun Humvee lieten ze de boodschap horen dat de Taliban ‘laffe honden’ waren omdat ze hun strijders met hun gezicht naar het westen lieten verbranden. De actie bleek het geesteskind van het onbekende legeronderdeel Psychological Operations en bedoeld om de Taliban ‘uit te roken’. Stephen Dupont was bij het betreffende legeronderdeel gestationeerd als embedded journalist en legde het incident vast. Door de internationale ophef over het voorval werd dit soort PsyOps vervangen door een politiek van cultural sensitivity.

TALIBAN BURNING (Afghanistan, 2005)

TALIBAN BURNING (Afghanistan, 2005)

TALIBAN BURNING (Afghanistan, 2005)

TALIBAN BURNING (Afghanistan, 2005)

DUTCHBAT MEMORIES (Bosnië en Herzegovina, 2008)

Dutchbat, het Nederlandse bataljon van UNPROFOR, de vredesmacht voor voormalig Joegoslavië, zal voor altijd verbonden zijn met de dood van 7500 moslimmannen. Overlopen door de Bosnisch-Servische troepen van Ratko Mladíc en beperkt door een onvolledig mandaat, werkte Dutchbat in de ‘veilige’ enclave Srebrenica mee aan het scheiden van moslimmannen en -vrouwen. De mannen bleken na deportatie door Mladíc’ troepen te zijn vermoord. Sake Elzinga fotografeerde meer dan een decennium na de val de verlaten gebouwen van de voormalige Dutchbat-basis in Portocari, vlakbij Srebrenica. Het zijn verstilde beelden – sereen, maar met de ondertoon van een schuldig verleden.

DUTCHBAT MEMORIES (Bosnië en Herzegovina, 2008)

DUTCHBAT MEMORIES (2008)

TIME OFF (Afghanistan, 2007)

Waar de camera’s in oorlogsgebieden zich meestal richten op de gevolgen van gevechtshandelingen en bomaanslagen, richtte de Nederlandse fotograaf Sander Foederer zich op de vrijetijdsbeleving van de Nederlandse soldaten in Kamp Holland in de Afghaanse provincie Uruzgan. Foederer fotografeerde soldaten onder andere bij de kapper, verkleed als Elvis, tijdens een kickbokstraining en terwijl ze een verjaardagsfeestje vieren – van een afstandje, als een toeschouwer, wachtend op bijzondere situaties en momenten.

TIME OFF (Afghanistan, 2007)

THE VALLEY (Afghanistan, 2007)

In 2007 is de Korengal-vallei voor Amerikaanse troepen een van de dodelijkste plekken. De kilometers lange pas in het noordoosten van Afghanistan is omringd door steile bergen. De permanente aanwezigheid van vijandelijke strijders maakt confrontaties onvermijdelijk: bijna een vijfde van alle gevechten in Afghanistan vindt in deze vallei plaats. Driekwart van alle NAVO-bommen wordt hier afgegooid. Balazs Gardi ging met de Amerikaanse troepen mee en legde de gevechtshandelingen vast.

THE VALLEY (Afghanistan, 2007)

THE VALLEY (Afghanistan, 2007)

THE VALLEY (Afghanistan, 2007)

THE VALLEY (Afghanistan, 2007)

AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

Sinds haar instelling in 2001 richt de NAVO-operatie ISAF (International Security Assistance Force) zich op het bevorderen van de veiligheid in Afghanistan. In de praktijk kwamen de NAVO-troepen de eerste jaren echter niet buiten Kaboel. In fases is vanaf oktober 2003 het werkterrein uitgebreid, om te beginnen richting het noorden. Daar waren onder meer Duitse troepen actief in bergachtige woestijngebieden, zoals vastgelegd door de Deense fotograaf Jan Grarup.

AFGHANISTAN (Afghanistan, 2008)

PLAYGROUND (Nederland, 2009-2010)

In PLAYGROUND fotografeert Jeroen Hofman de surreële trainingsomgevingen van politie, brandweer en defensie. Op verschillende plaatsen in Nederland zijn hele dorpen en fabriekscomplexen nagebouwd. Op deze plekken worden realistische scenario’s zo goed mogelijk gesimuleerd om de kloof tussen training en praktijk te verkleinen. Hofmans project is mede mogelijk gemaakt met subsidie van Fonds Anna Cornelis en Stichting Sem Presser Archief, en is nog niet afgerond.

PLAYGROUND (Nederland, 2009-2010)

PLAYGROUND (Nederland, 2009-2010)

PLAYGROUND (Nederland, 2009-2010)

PLAYGROUND (Nederland, 2009-2010)

DEATH OF A SOLDIER (Irak, 2007)

Op een ochtend in 2007 ging fotograaf Michael Kamber met Amerikaanse soldaten mee op een voetpatrouille. Op een zandpad, in de doodse stilte van de opkomende zon, stapte een van de soldaten op een landmijn. Hij was op slag dood, vier collega’s raakten gewond. Later die dag werd een andere soldaat door een sluipschutter doodgeschoten. Het tekent het karakter van de guerrillaoorlog in Irak, vindt Kamber. De hele dag had hij geen vijandige strijder gezien, maar toch vielen er twee doden.

DEATH OF A SOLDIER (Irak, 2007)

DEATH OF A SOLDIER (Irak, 2007)

DEATH OF A SOLDIER (Irak, 2007)

DEATH OF A SOLDIER (Irak, 2007)

FOB TODD (Afghanistan, 2008)

Het begin van de ISAF-missie, eind 2001, markeert ook het begin van de Italiaanse aanwezigheid in het noordwesten van Afghanistan. Guliano Koren volgde de Julia Brigade van het 8e Regiment Alpiene Troepen, dat is gestationeerd in het plaatsje Bala Morghab. Daar bemannen ze samen met Amerikaanse en Afghaanse soldaten een Forward Operating Base. Het dorp is altijd een knooppunt van wapensmokkel vanuit het vlakbij gelegen Turkmenistan geweest. Vooral de talloze groepen Talibanstrijders in de regio profiteren daarvan. De sfeer in het gebied blijft dan ook gespannen, zonder uitzicht op verbetering. De vrede in dit gebied verschilt niet veel van oorlog.

FOB TODD (Afghanistan, 2008)

UNTITLED (Irak, 2006)

‘Oorlog is shit’, zei een anonieme S.A.S. officier ooit, ‘en iedereen die iets anders beweert is niet dichtbij genoeg geweest.’ Jeroen Kramer weet na ruime ervaring met het fotograferen van oorlogsgebieden hoe waar dat statement is. ‘Ik heb oorlog geportretteerd als in een Hollywood-film’, zegt hij. ‘Daar heb ik nu spijt van.’ In een poging iets van de sentimenten die de strijd losmaakt bij soldaten te vangen, fotografeerde hij de graffiti die ze achterlieten op de muren van het toilet.

UNTITLED (Irak, 2006)

UNTITLED (Irak, 2006)

LANDSCAPES OF WAR (Irak, 2003)

Voorjaar 2003. Onder donkere rookwolken trekken Britse troepen naar Basra, een van de grootste steden van Irak, de belangrijkste haven van het land en het centrum van de olieproductie in de regio. In zijn oorlogslandschappen documenteert Antonin Kratochvil de littekens die de troepen achterlaten.

LANDSCAPES OF WAR (Irak, 2003)

LANDSCAPES OF WAR (Irak, 2003)

ANGLO AFGHAN WAR (Afghanistan, 2006)

Bijna negen jaar vechten Britse troepen in Afghanistan al tegen de Taliban. Namen als Kandahar en Helmand klinken ons inmiddels net zo vertrouwd in de oren als de term bermbom. Kalpesh Lathigra is echter niet geïnteresseerd in gevechtshandelingen. Hij wil weten wat het leven van soldaten in een conflictgebied mogelijk maakt. Lathigra toont ons goed verlichte tenten met airco, warme douches en smetteloze roestvrijstalen toiletten. Behalve de lucht en een incidentele tolk is er niets Afghaans te zien. Zelfs geen stof.

ANGLO AFGHAN WAR (Afghanistan, 2006)

ANGLO AFGHAN WAR (Afghanistan, 2006)

ANGLO AFGHAN WAR (Afghanistan, 2006)

ANGLO AFGHAN WAR (Afghanistan, 2006)

IRAQ (Irak, 2007)

Als nieuwsjournalist specialiseerde de Amerikaanse fotojournalist David Leeson zich in het fotograferen van oorlogen en sociale onrust. Wereldwijd versloeg hij talloze conflicten. Leeson is er stellig van overtuigd dat hij met zijn beelden van oorlogen iets kan veranderen. ‘Daarom’, zegt hij, ‘moeten we proberen met ons hart te kijken als we de camera naar het oog brengen.’

IRAQ (Irak, 2007)

IRAQ (Irak, 2007)

IRAQ (Irak, 2007)

IRAQ (Irak, 2007)

PERSPECTIVES (Irak, 2005)

Toen Benjamin Lowy in 2005 een telefoontje kreeg van zijn moeder, die hem vroeg of hij kans had gezien met Irakezen uit winkelen te gaan, moest hij haar uitleggen dat zoiets onmogelijk was, want veel te gevaarlijk. PERSPECTIVES was Lowy’s poging om tastbaar te maken vanuit welk perspectief – namelijk door het raam van een pantservoertuig – hij Irak moest ervaren. Het zijn beelden die niet alleen het gevaar van het alledaagse Irak invoelbaar maken, Lowy’s ramen zijn ook een metafoor voor de barrières die een werkelijke dialoog in de weg staan.

PERSPECTIVES (Irak, 2005)

PERSPECTIVES (Irak, 2005)

PERSPECTIVES (Irak, 2005)

PERSPECTIVES (Irak, 2005)

TOMMY FRANKS (Verenigde Staten, 2002)

De militaire operaties van de Verenigde staten in het Midden-Oosten, Centraal-Azië en het oosten van Afrika worden geleid door het US Central Command in Tampa, Florida. Onder meer de aanval op de Taliban in Afghantistan in 2001 en de omverwerping van het regime van Saddam Hoessein in 2003 werden hier gecoördineerd. Beide acties werden geleid door Tommy Franks, destijds de Opperbevelhebber van Central Command. In zijn gelijknamige serie legde Christopher Morris de dagelijkse gang van zaken van Franks en zijn commandocentrum vast.

GARMSIR MARINES (Afghanistan, 2008)

In de Afghaanse provincie Helmand leveren Amerikaanse mariniers dagelijks strijd met opstandelingen. Dit extreem gewelddadige gebied staat bekend als ‘de slangenkop’, naar de vorm die de aaneenschakeling van de dorpen vanuit de lucht lijkt te hebben. De gemiddelde leeftijd van de mariniers die hier vechten, is 21 jaar. Velen van hen zijn al verschillende keren in Irak en Afghanistan geweest. Louie Palu maakte hun portretten nadat de mariniers terugkeerden van patrouilles. In de serie THE VOID OF WAR volgt Palu de Canadese troepen in het Zhari-district in de Afghaanse provincie Kandahar, waar de Taliban diep in de lokale geschiedenis is geworteld.

GARMSIR MARINES (Afghanistan, 2008)

GARMSIR MARINES (Afghanistan, 2008)

GARMSIR MARINES (Afghanistan, 2008)

GARMSIR MARINES (Afghanistan, 2008)

AT THE UN (Verenigde Staten, 2005)

Oorlog heeft meerdere gezichten. De Italiaanse fotograaf Paolo Pellegrin zag in onder meer Libanon en Kosovo wat gewapende conflicten aan leed kunnen teweegbrengen, maar hij stond ook stil bij de andere kant: die van de geopolitiek. In 2005 maakte hij een serie rond John Bolton, de havik en VN-criticaster die door George W. Bush was aangesteld als Amerikaans ambassadeur bij de Verenigde Naties – een aanstelling die de toenmalige Amerikaanse president op veel kritiek kwam te staan.

WAR, A PERSONAL JOURNEY (Irak, Afghanistan, 2001-2009)

Vastbesloten om de conflicten van zijn generatie vast te leggen, reisde Moises Saman de afgelopen jaren door conflictgebieden in het Midden-Oosten. Het werken onder buitengewone omstandigheden in landen die door oorlog zijn getekend, maakte grote indruk op Saman. Terwijl de bevolking van Irak en Afghanistan voor een betere toekomst vecht, realiseert de fotograaf zich dat hij door het vastleggen van de vele conflicten ook zelf is veranderd.

WAR, A PERSONAL JOURNEY (Irak, Afghanistan, 2001-2009)

WAR, A PERSONAL JOURNEY (Irak, Afghanistan, 2001-2009)

WAR, A PERSONAL JOURNEY (Irak, Afghanistan, 2001-2009)

WAR, A PERSONAL JOURNEY (Irak, Afghanistan, 2001-2009)

HIDDEN (Afghanistan, 2002)

In Paul Seawrights HIDDEN ligt het geweld vooral onder de oppervlakte. De mijnenvelden in Afghanistan verbergen een dodelijke lading die zich niet laat zien, maar voelbaar aanwezig is. Plekken van grote schoonheid krijgen door de dreiging die ervan uitgaat een diepere, soms nog rijkere betekenis. Het geweld in deze landschappen is latent. Afwachtend. Tot het moment van vernietiging zich aandient.

HIDDEN (Afghanistan, 2002)

HIDDEN (Afghanistan, 2002)

HIDDEN (Afghanistan, 2002)

HIDDEN (Afghanistan, 2002)

IRAK 2003-2007 (Irak, 2003-2007)

Op 8 november 2004 lanceerde het Amerikaanse leger een grootschalig offensief op de Iraakse stad Fallujah. De stad was een soennitisch bolwerk waar zich, onder leiding van al-Zarqawi, de vermeende leider van al Qaida in Irak, duizenden verzetsstrijders schuilhielden. Embedded bij de Charlie-compagnie van de Amerikaanse mariniers legde Jérôme Sessini vast hoe de mariniers van deur tot deur gingen om de verzetsstrijders uit te schakelen en hun lijken op te stapelen.

IRAK 2003-2007 (Irak, 2003-2007)

Op 8 november 2004 lanceerde het Amerikaanse leger een grootschalig offensief op de Iraakse stad Fallujah. De stad was een soennitisch bolwerk waar zich, onder leiding van al-Zarqawi, de vermeende leider van al Qaida in Irak, duizenden verzetsstrijders schuilhielden. Embedded bij de Charlie-compagnie van de Amerikaanse mariniers legde Jérôme Sessini vast hoe de mariniers van deur tot deur gingen om de verzetsstrijders uit te schakelen en hun lijken op te stapelen.

IRAK 2003-2007 (Irak, 2003-2007)

IRAK 2003-2007 (Irak, 2003-2007)

IRAK 2003-2007 (Irak, 2003-2007)

THEATER OF WAR: THE PRETEND VILLAGES OF IRAQ (Verenigde Staten, 2005-ongoing)

Net als de media creëert ook het Amerikaanse leger een eigen versie van de oorlogen in Afghanistan en Irak. Zo trekt het leger met de Virtual Army Experience langs luchtshows en NASCAR autoraces. Jongeren kunnen hier games spelen die de spanning van de oorlog briljant, maar bloedeloos simuleren. Naderhand kunnen ze onderscheidden frontsoldaten ontmoeten. Op afgelegen legerbases in North Carolina, Louisiana en Californië bootst het leger dorpen na die steeds in een ander fantasieland liggen – Talatha, Braggistan of gewoon ‘Irak’. Hier bereiden soldaten zich voor op hun verblijf aan het front.

THEATER OF WAR: THE PRETEND VILLAGES OF IRAQ (Verenigde Staten, 2005-ongoing)

THEATER OF WAR: THE PRETEND VILLAGES OF IRAQ (Verenigde Staten, 2005-ongoing)

THEATER OF WAR: THE PRETEND VILLAGES OF IRAQ (Verenigde Staten, 2005-ongoing)

THEATER OF WAR: THE PRETEND VILLAGES OF IRAQ (Verenigde Staten, 2005-ongoing)

TOUR OF DUTY (Oost-Timor, 1999-2000)

In 1999 stemden de Oost-Timorezen in een referendum voor onafhankelijkheid van Indonesië, dat het land in 1975 had geannexeerd. Om de burgeroorlog die na het referendum ontstond de kop in te drukken, arriveerde in september 1999 INTERFET (International Force for East Timor). Deze VN-missie stond onder leiding van Australië, dat decennialang de bezetting van Oost-Timor had gesteund. Matthew Sleeth fotografeerde de activiteiten van de vredesmacht en concludeert dat in plaats van de puinhopen op te ruimen die Australië mede had gecreëerd, zijn land vooral druk was met het bedrijven van PR.

TOUR OF DUTY (Oost-Timor, 1999-2000)

TOUR OF DUTY (Oost-Timor, 1999-2000)

TOUR OF DUTY (Oost-Timor, 1999-2000)

TOUR OF DUTY (Oost-Timor, 1999-2000)

10%-90%: DIGITAL FRONTLINE (Afghanistan, 2007-2008)

Oorlog bestaat voor negentig procent uit wachten en voor tien procent uit vechten, zegt een oude wijsheid. In 10%-90%: DIGITAL FRONTLINE zoomt Lalage Snow in op de tien procent die uit vechten bestaat. De serie laat slechts een fractie van de gevechtshandelingen zien, maar toont hoe door de inzet van moderne technologie het gezicht van oorlog steeds verandert en ingewikkelder wordt. THINKING OF HOME toont de overige negentig procent: de volstrekte verveling van de soldaten en de Spartaanse leefomstandigheden aan het front in de Afghaanse provincie Helmand

10%-90%: DIGITAL FRONTLINE (Afghanistan, 2007-2008)

10%-90%: DIGITAL FRONTLINE (Afghanistan, 2007-2008)

10%-90%: DIGITAL FRONTLINE (Afghanistan, 2007-2008)

10%-90%: DIGITAL FRONTLINE (Afghanistan, 2007-2008)

IRAQ (Irak, 2007-2008)

De dood is de essentie van oorlog, aldus de Duitse fotograaf Martin Specht. Als correspondent zocht Specht in Irak en Afghanistan steeds weer het gevecht op. Embedded bij Amerikaanse troepen maakte hij een groot aantal momenten mee waarop soldaten gewond raakten en stierven. Militairen liepen in hinderlagen, ze werden opgeblazen door bommen of beschoten met raketten. Sommige soldaten die Specht ontmoette, zouden niet lang daarna in een gevecht worden gedood. Die vernietigende essentie vormt het hart van zijn fotoseries uit Irak.

IRAQ (Irak, 2007-2008)

IRAQ (Irak, 2007-2008)

IRAQ (Irak, 2007-2008)

PATRICK CAMMAERT (Congo, 2005)

Weinig Nederlanders zijn op het internationale toneel machtiger dan Patrick Cammaert. De generaal-majoor van de mariniers was commandant van het bataljon Nederlandse Mariniers in Cambodja en was Assistant Chief of Staff van UNPROFOR in Bosnië. Na een commando in Ethiopië klom hij op tot de positie van eerste adviseur van Kofi Annan. In 2005 werd hij aangesteld als commandant van de oostelijke divisie van de VN-missie in Congo, die veiligheid en stabiliteit moest brengen naar een regio waar in een slepende burgeroorlog miljoenen slachtoffers vielen. De Nederlandse fotograaf Sven Torfinn volgde Cammaert tijdens diens missie in Congo.

PATRICK CAMMAERT (Congo, 2005)

PATRICK CAMMAERT (Congo, 2005)

PATRICK CAMMAERT (Congo, 2005)

KORENGAL VALLEY, AFGHANISTAN, JUNE 2007 (Afghanistan, 2007)

In 2007 verbleef de Nederlandse fotograaf Teun Voeten twaalf dagen als embedded journalist bij een Amerikaanse eenheid. De eenheid was gelegerd in de Korengal-vallei, het gevaarlijkste gebied van Afghanistan. Desondanks bleven de schermutselingen beperkt tot één hinderlaag. De activiteiten van de Amerikanen stonden in het teken van een diplomatiek offensief: kort tevoren hadden de soldaten per ongeluk twee jonge mannen doodgeschoten. Voeten legde tijdens onderhandelingen, besprekingen en consultaties het wantrouwen van de Afghaanse bevolking vast, alsmede het wederzijdse culturele onbegrip.

KORENGAL VALLEY, AFGHANISTAN, JUNE 2007 (Afghanistan, 2007)

KORENGAL VALLEY, AFGHANISTAN, JUNE 2007 (Afghanistan, 2007)

KORENGAL VALLEY, AFGHANISTAN, JUNE 2007 (Afghanistan, 2007)

KORENGAL VALLEY, AFGHANISTAN, JUNE 2007 (Afghanistan, 2007)

IRAK, AS SAMAWAH, DUTCH ARMY (Irak, 2004)

In de loop van zijn carrière bezocht Eddy van Wessel regelmatig Irak. Voor het eerst in 1995, toen Saddam Hoessein er nog president was, en opnieuw in 2003, toen het Irakese leger werd verslagen door de coalitietroepen. Van Wessel was erbij en trok met de soldaten op naar Bagdad. In hetzelfde jaar werden in het zuiden van Irak, in As Samawah, Nederlandse troepen gelegerd. In zijn serie uit As Samawah legde hij het leven van de Nederlandse soldaten vast.

IRAK, AS SAMAWAH, DUTCH ARMY (Irak, 2004)

IRAK, AS SAMAWAH, DUTCH ARMY (Irak, 2004)

IRAK, AS SAMAWAH, DUTCH ARMY (Irak, 2004)

IRAK, AS SAMAWAH, DUTCH ARMY (Irak, 2004)

IRAK (Irak, 2006-2008)

Het beeld dat het grote publiek van oorlog heeft, wordt in belangrijke mate gevormd door een eindeloze, dagelijkse stroom nieuwsbeelden. We zien Amerikaanse soldaten die huiszoekingen uitvoeren, auto’s die zijn opgeblazen door zelfmoordterroristen, Irakese veiligheidstroepen die worden getraind. Hoe noodzakelijk en vanzelfsprekend de aanwezigheid van dergelijke beelden ook is, ze drukken minder voor de hand liggende aspecten van oorlog naar de achtergrond. Luke Wolagiewicz probeert in zijn werk de andere kant wel in beelden te vangen. Hij is op zoek naar de surreële en claustrofobische atmosfeer van gevaar en probeert de momenten van inzicht te openbaren die zich temidden van chaos en geweld voordoen.

IRAK (Irak, 2006-2008)

KABUL PORTRAITS (Afghanistan, 2002)

Martin Roemers fotografeert de gevolgen van conflicten en oorlogen. Voor KABUL PORTRAITS maakte Roemers portretten van Nederlandse soldaten van ISAF, de internationale troepenmacht die de nieuwe Afghaanse regering en hoofdstad moet beveiligen. Daarvoor gebruikte hij een antieke platencamera die hij leende van een Afghaanse straatfotograaf. De belichtingstijd bedroeg tien seconden per foto. In zijn serie TUSSEN VIJANDIGE BUREN volgde Martin Roemers in 1999 en 2000 gedurende acht maanden Nederlandse NAVO-soldaten in Kosovo, waar Serviërs en Albanezen elkaar nog steeds naar het leven staan.

KABUL PORTRAITS (Afghanistan, 2002)

KABUL PORTRAITS (Afghanistan, 2002)

KABUL PORTRAITS (Afghanistan, 2002)

TUSSEN VIJANDIGE BUREN (Kosovo, 1999-2000)

HERE ARE THE YOUNG MEN (Nederland, Afghanistan, 2009-2010)

Het Korps Mariniers is een elite-eenheid die geen vrouwen toelaat. De opleiding geldt als een van de zwaarste van de Nederlandse krijgsmacht. In haar fotoserie HERE ARE THE YOUNG MEN onderzoekt Claire Felicie wie de jonge mannen zijn die voor deze opleiding kiezen en hoe ze een uitzending naar een oorlogsgebied doorstaan. Daarvoor fotografeerde ze de mariniers van de 13e infanterie compagnie voor, tijdens en na hun uitzending naar de Afghaanse provincie Uruzgan. Naast de mannen zelf, fotografeerde Felicie ook hun talisman en de ‘boodschap voor een geliefde’ die ze hen vroeg te schrijven.

HERE ARE THE YOUNG MEN (Nederland, Afghanistan, 2009-2010)

HERE ARE THE YOUNG MEN (Nederland, Afghanistan, 2009-2010)

HERE ARE THE YOUNG MEN (Nederland, Afghanistan, 2009-2010)

HERE ARE THE YOUNG MEN (Nederland, Afghanistan, 2009-2010)